๑. ริ้วรอยย่นบนหน้าของตาเฒ่า ล้วนความเศร้าตราติดความผิดหวัง บนพื้นฐานแพ้คดีไม่มีสตังค์ นายทุนยังบังคับคดียึดที่นา ... ๒. ความเลวร้ายพอพอกับแพะรับบาป เปื้อนรอยคราบวงใหญ่แต่ได้หน้า โจรอยู่ในเครื่องแบบยังแนบตรา แพะรอฆ่ารอบั่นรอวันตาย ... ๓. คนทำถูกถูกชี้มีความผิด ใช้ตรรกะน้อยนิดคิดเอาง่าย ความยุติธรรมสำเร็จรูปอยู่รอบราย แปลงกฎหมายเป็นกฎหมู่สู่กฎตน ... ๔. ใครตระบัด..สัตย์ซื่อ..ถือปฏิญาณ ผิดถ้อยคำสาบานตั้งแต่ต้น คนดีดีมีแต่ดับและอับจน บนถนนจึงกลาดเกลื่อนพวกเถื่อนไพร ... ๕. เปาบุ้นจิ้นเพียงนิยายหลอกขายฝัน หรือตำราสารพันนั้นเหลวไหล จนบางครั้งนึกท้อพ้อแก่ใจ สมมุติให้ที่พบเห็นเป็นเวรกรรม ... ๖. ความเป็นธรรมซื้อขายให้เถือกถม ภาพสังคมซกมกจนตกต่ำ ไม่แปลกใจคนจนทนรับกรรม เพรียกหาความ...ยุติธรรม...ตามศาลพระภูมิ ... ด้วยความหวังดี **.. เช่นรวีโชติ ..** (ก.ประแสร์ ศิษยาพร)
18 กุมภาพันธ์ 2554 21:19 น. - comment id 1183384
ชอบวรรคสุดทายมากเลยครับ สุดท้ายก็เพียงต้องหวังสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ช่วย เพราะหมดหนทาง ปรบมือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
18 กุมภาพันธ์ 2554 18:34 น. - comment id 1183652
ยอดเยี่ยมครับ..ศาลชั้นต้น..อุทธรณ์..ฎีกา.. ..จนสุดท้ายต้องพึ่งศาลพระภูมิ..หากรู้เป็นเช่นนี้... ...ตั้งศาลเตี้ยเลยดีกว่า... ...ชื่นชมงานเขียนชิ้นนี้ครับ
19 กรกฎาคม 2555 12:18 น. - comment id 1239016
ตั้งแต่เด็กครูสอนให้รู้จักความยุติธรรม ความมีน้ำใจ การเสียสละและช่วยเหลือผู้อื่น แต่พอโตเป็นผู้ใหญ่ สิ่งเหล่านั้นเป็นเพียงแค่คำสั่งสอนเท่านั้นไม่สามารถนำมาใช้ในชีวิตจริงได้..เพราะมันได้เป็นอย่างที่คิดไว้มันสวนทางและตรงกันข้ามกับความจริง ไม่มีความยุติธรรมที่แท้จริง ไม่มีน้ำใจ เจอแต่ความเอาเปรียบเพื่อเอาตัวรอดของแต่ละคน ชีวิตไม่ได้สวยหรู และราบเรียบอย่างที่คิดไว้่