คำขอ

เมธาวีรำลึก

คำขอ
มิใช่การอำลาแต่คราใด
และมิใช่พินัยกรรมที่ช้ำชอก
แต่ว่าบทกวีนี้มีมาบอก
ไม่ได้ลอกกลับกรอกมาจากใคร
บทกวีแผ่นนี้เขียนในห้องเช่า
ที่ไม่เก่าแต่แสนเหงาจับหัวใจ
ด้วยสำนึกบางอย่างพร่างข้างใน
จะทำไงต่อไปในชีวิตหน้า
พัดลมพรมลมเย็นเป็นที่สบาย
แม้สุขกายแต่ในใจแสนอ่อนล้า
ใจคำนึงระลึกถึงทุกเวลา
แม้ว่าลมพัดมายากลืมไป
ว่ามีใครในใจอยู่คนหนึ่ง
แสนคิดถึงแม้ไร้สิทธิได้อยู่ใกล้
ด้วยว่านางไม่รักสลัดใจ
เธอมีใครที่แสนดีมิเหมือนฉัน
นอนผ่อนคลายหวังสลายความอ่อนล้า
คำนึงหานวลนางในความฝัน
โอ้ดอกฟ้าแม่เจ้ามะลิวัลย์
หยาดน้ำผึ้งพระจันทร์ของฉันเอย
อยากจะเกยหนุนตักด้วยความรัก
ได้ผ่อนพักสลักจิตโอ้อกเอ๋ย
ด้วยไม่รักหญิงอื่นใดไม่เคยเลย
แค่ได้เผยความในใจให้เธอรู้
ฉันนั้นก็เป็นคนแสนต่ำต้อย
หน้าตาถ่อยสถุลก็รับรู้อยู่
ไม่ใช่ว่าคนบ้านี้มิรับรู้
แต่ยิ่งดูเรารู้ว่าแค่รักเธอ
จิตโศกาโหยหาแต่เธอเดียว
อย่าให้เปลี่ยวรักเดียวอย่างพร่ำเพ้อ
วอนขอว่าชาตินี้จะรักเธอ
รักเสมอตราบชาติหน้าบรรจบแดน
ขอรักเธอเสมอต้นเสมอปลาย
จะไม่คลายรักนางที่ห่วงแหน
จะรักเธอแม้ไกลกันชั่วเขตแดน
แต่ว่าแก่นหัวใจไม่เลิกรัก