เจริญพรสามานย์...มันวิเศษหรือมันเสื่อม .... !

ลานเทวา

แลวัดวาอาราม ในยามนี้
เห็นพระเถรเณรชี ผิดวิสัย
มันเสื่อมถอยรอยเลื่อม จนเสื่อมใจ
ญาติโยมก็ช่างกระไร หนุนยินดี
 
จนพระเท่าที่เห็น ไม่เป็นพระ
ไม่สมดังสมณะ ทำหน้าที่
ปล่อยวัดวาสังสรรค์ ประชันมี
ประจำปีประจำเดือน ให้เกลื่อนงาน
 
หนังลิเก โนราห์จัดมาแข่ง
สร้างโบสถ์แต่งอวดโต รโหฐาน
สร้างศาลาเจดีย์ เทียมวิมาน
หล่อพระโตให้ตระการ ตั้งอวดไว้
 
เพื่อชาวบ้านศรัทธา แวะหาหวย
หาเลขรวยหาของขลัง ประดังใส่
ปลัดขิก สาลิกา บูชาไป
เรียกกุมารนางกวักให้ ทั้งผ้ายันต์
 
หนอ วัดวาอาราม ในยามนี้
จะแวะหาธรรมดีดี ที่ไหนนั่น
ยังแต่งานสร้างแต่ง แข่งประชัน
เทิดศรัทธาเมามัน วัตถุสร้าง
 
เจริญแล้วทรามพิสุทธิ์ พุทธพานิช
เมื่อหัวโล้นสิ้นคิด เมาไม่สร่าง
พันหมื่นล้านแสนร้อย ลืมปล่อยวาง
ที่จะเบาที่จะบาง ก็ห่างไกล
 
หลายแห่งมีตลาดนัด เต็มวัดวา
ยัดเยียดพาโลกล้นวัด อัธยาศัย
น้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่า ศรัทธาใด
ทุกข์ผู้คนจะพึ่งใคร เล่ายามนี้
 
หันเหลียวแลที่พึ่งอันประเสริฐ
ภาพที่เกิดกลับเลวร้ายแทบหน่ายหนี
ให้สิ้นหวังทั้งพระเถรทั้งเณรชี
ธรรมวินัยอันควรมี ไม่เคยสร้าง
 
เอาแต่สร้างวัตถุ ยุกิเลส
ธรรมวิเศษควรดำเนิน ก็เหินห่าง
เอาแต่เพรียกศรัทธา หาสตางค์
ให้เจ้ากูยึดเป็นทาง ไปนิพพาน
………………………..
โดยคำ ลานเทวา