เคยได้ยินลูกเรียกให้เปิดประตู เคยได้ดูลูกออดอ้อนขอซื้อของ พ่อยังจำตอนเด็กเด็กยามลูกร้อง พ่อประคองปลอบโยนจนหลับไป มาวันนี้ไม่มีลูกอยู่ตรงหน้า พ่อมองฟ้าเห็นภาพลูกอยู่ไหวไหว พอเพ็งมองอีกทีลูกหายไป ใบไม้ไหวคิดว่าเจ้ามาเคล้าคลอ พ่อขอบคุณอัลเลาะส่งลูกมา เปรียบเหมือนยาบำรุงใจไม่ให้ท้อ จนเมื่อลูกเติบใหญ่ช่วยงานพ่อ ช่วยให้พอเบาใจไม่ภวง พ่อพอใจเลี้ยงลูกมาสิบแปดปี จนมีอันเป็นไปตามประสงค์ อัลเลาะห์เอากลับไปด้วยบรรจง เพราะพ่อคงเลี้ยงลูกได้ไม่ดีพอ
2 มีนาคม 2552 20:06 น. - comment id 958003
...เป็นความรู้สึกที่ยากจะบรรยายค่ะ...เป็นความรัก..และความผูกพัน..ของผู้ให้กำเนิดที่มีต่อ...ผู้เป็นสุดที่รัก..ของตนเอง... แวะมาทักทายกันค่ะ..
3 มีนาคม 2552 04:56 น. - comment id 958181
สวัสดีคับมุนิ เขียนเศร้าให้ไว้.......ชื่นชมนะคับ
22 มิถุนายน 2552 18:19 น. - comment id 1003753
เศร้าสุดบรรยายค่ะ