ไม่รู้...ไม่สน (โว้ย)

ปีศาจหัวโต

เสียงนรกแว่วดังในกกหู
คนรู้ไม่พูด
คนพูดไม่รู้
สังคมจอมปลอมถือมีดไว้ด้านหลังแล้วคุยกัน
มีรอยยิ้มเสแสร้งก่อนจากลา
ประวัติศาสตร์มายาล้วนหลอกลวง
อยู่ในห้วงแห่งความคิดปราศจากอิสระ
กี่ร้อยปีผ่านไปก็ยังคงอยู่
หมาหมู่เห่าหอนเสียงดัง
ข่มขู่กรรโชกความมืดอันว่างเปล่า
อะไรเล่าคือคำพูด
ตัวอักษรที่หลุดออกมาจากปากเน่าเหม็น
มองเห็นแต่ไม่อาจแตะต้อง
นกน้อยได้แต่ส่งเสียงร้อง
ฟ้องเมฆฝนบนฟ้าให้ทำงาน
ให้มนุษย์เลิกระรานความเงียบสงบ
เผื่อจะพบเจอพระเจ้าในความฝัน
ได้เข้าใจความขัดแย้งกันและกัน
เพื่อสันติภาพคืนกลับมาในเร็ววัน
ผ่านรอยยิ้มแห่งการแบ่งปัน
เพราะว่าตัวฉันนั้นมีแต่ความห่วงใย
ใส่ใจต่อมนุษย์ตัวน้อยน้อย
ผู้เฝ้ารอคอยบางสิ่งบางอย่าง
ในโลกกว้างที่จะต้องเจอ
อาจจะเผลอทำสิ่งผิดพลาด
เนื่องจากยังขาดประสบการณ์
ปล่อยให้เป็นเรื่องวันวานของบทเรียน
แล้วจงเขียนความคิดผ่านสมอง
หากไม่ลองจะรู้หรอกหรือว่าทำได้
ตัวอย่างมีให้เห็นเด่นชัดมากมาย
คำพูดสร้างความวุ่นวาย
ความเสียสละเสื่อมสลาย
ผู้ใหญ่ปากมอมใส่ร้ายป้ายสี
เอาความดีใส่ตัวเต็มจนล้น
จะเข้มข้นในเนื้อหาก็มิใช่
แค่อยู่รอดไปวันวันแล้วตายไป
เหตุไฉนจักต้องใส่ใจคำพูดผู้ใหญ่เฮงซวย