ร้องไห้โดยไม่มีเหตุผล

ปีศาจหัวโต

ฉันร้องไห้ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่ประโยค
เป็นคำพูดที่เปล่งออกมาจากชายร่อนเร่พเนจร
คำพูดที่ไร้รูป รส กลิ่น เสียง
มันทำให้ฉันร้องไห้ฟูมฟาย
โอ้ ชายพเนจรที่มีความคิดยิ่งใหญ่กว่าขุนเขา
หนวดเคราของแกงอกออกมาเพียงเพราะสายลมพัด
แกนั่งนอนที่ไหนก็ได้บนโลก
ความโศรกเศร้าอย่าให้พูดถึง
แกบอกว่ามันมีอยู่ในทุกวินาที
เราจึงเปลี่ยนเรื่องคุย
ความวุ่นวายทั้งหลายได้หายไปตลอดการสนทนา
จังหวะชีวิตคือต้นตอทั้งหมด
ชีวิตใครชีวิตมัน
มีชีวิตเพื่ออยู่ อยู่ให้ได้ ไม่ได้อยู่เพื่อใคร อยู่เพื่ออยู่เพียงเท่านั้น
คำพูดได้ซึมลึกเข้าไปในสมองอันเล็กลีบของฉัน
มันเข้าไปสะกดจิตวิญญาณ
ทั่วทั้งร่างมึนชาครู่ใหญ่
ดวงตาแวววาวมีน้ำใสหล่อเลี้ยง
มันนานเท่าไหร่ที่ฉันไม่เคยร้องไห้
ฉันจากชายพเนจรมาด้วยการไม่บอกลา
เพื่อไปร้องไห้อยู่คนเดียว
ภายในห้องสี่เหลี่ยมแออัดคับแคบ
เสียงร้องที่แผ่วเบาขัดแย้งกับน้ำตาที่ล้นทะลัก
ความรู้สึกทั้งหลายแหล่ไม่กล้าที่จะข้องแวะกับฉันในเวลานี้
ติ๊ก ต๊อก ติ๊ก ต๊อก
นาฬิกาโบราณเดินอย่างเบื่อหน่ายอยู่บนฝาผนัง
มันทำงานได้ทุกวี่วัน
มันควบคุมฉันตั้งแต่ตื่นนอนจนกระทั่งตายไป
ฉันจ้องมองลูกตุ้มที่แกว่งไปมาพร้อมคราบน้ำตา
คิดถึงชายพเนจรขึ้นมาจับจิต
แสงสว่างเรืองรองห่อหุ้มร่างกายของแก
แท้จริงแล้วไม่มีใครมองเห็นแม้แต่ตัวแกเอง
ถึงใครหน้าไหนจะมองไม่เห็น
ฉันนี่แหละที่มองเห็นพร้อมหยดน้ำตา