เมื่อสายฝนพัดผ่าน กลิ่นดินอบอวลหอมระรื่น ต้นไม้สดชื่น เวลาเดินจากไปไม่กลับคืน เอื๊อก เอื๊อก เสียงกลืนน้ำลายครั้งที่ร้อย กระเพาะไม่ต้องการเงินทอง เด็กน้อยมองไม่เห็นทางเดิน เผชิญกับความมืดเพียงลำพัง อากาศหนาวเกาะกินทั่วร่างกาย ทะลุเสื้อผ้าบางเฉียบ ร่มเส็งเคร็งในมือหยาบกระด้าง สองเท้าเปลือยเปล่า สัมผัสย้ำย้ำกับความจริง บางเวลา เด็กน้อยคิดถึงหมอนนิ่มนุ่ม เอามาหนุนแทนฟุตบาท ช่างต่างกับเด็กน้อยใสซื่อในบ้านหลังใหญ่ แค่พรมผืนใหญ่ที่รองรับฝ่าเท้า คงจะนุ่มนิ่มมากกว่าคอนกรีต สวรรค์ลำเอียง เหมือนคมมีดกรีดเส้นเลือดใหญ่ หยุดคิดเมื่อถึงจุดหมาย รอยยิ้มปรากฎให้เห็น เมื่อพบเจอเศษอาหารในถังขยะ แน่นอน มันมากพอกับความต้องการของกระเพาะ อวัยวะทุกส่วนทำงานขันแข็ง ขุดคุ้ยความหวังอันใกล้ ใครบางคนเห็นแล้วอับอาย กลับกลายเป็นค่านิยมที่ผิดเพี้ยน ทุกสิ่งทุกอย่างดำเนินต่อไป เด็กน้อยอิ่ม กระเพาะเลิกโวยวาย ส่วนคนทั้งหลายขยะแขยงแฝงเร้นในดวงตา สังคมมายาของเหล่าซาตาน
นอรรชิ 9 มิ.ย. 2551 17:45 น. - ID 115863 
846
0
0
9 มิถุนายน 2551 19:50 น. - comment id 859552
นึกว่าผสมยา จะได้มาขอแบ่งสักเม็ดสองเม็ด
10 มิถุนายน 2551 10:44 น. - comment id 859795
สื่อได้ดีครับ...ผู้ใหญ่ที่มีชีวิตแต่ขาดจิตวิญาณคงจะได้คิดอะไรได้บ้าง เขียนงานอย่างนี้เยอะๆนะครับ จะติดตามอ่าน
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
