ดลบันดาลใจ จากภาพงาม คิดถึง..เพชรเม็ดงามแห่งอันดามัน หนึ่งนุชนวลมณีผู้เป็นที่รัก... พะงันพ้อทะเลเพ้อรอเธอกลับ เฝ้าคอยนับรับดวงใจคืนสู่ขวัญ ลมระบัดฟ้ายังงามท่ามคืนวัน เป็นนิรันดร์รักยิ่งใหญ่เหนือใดปาน คือแดนดินถิ่นรักทะเลใต้ ดวงดอกไม้บานชูช่อหวานแสนหวาน จันทร์ดวงโตลอยดวงให้เบิกบาน ดั่งวิมานประดับหล้าใต้ฟ้าไทย เรือมนุษย์มากมายหมายฝั่งฝัน พากันดั้นด้นมาจากแดนไหน มาวางวายก่อนถึงฝั่งสัจจใจ ด้วยเหตุไม่ใช้เข็มทิศธรรมส่องนำทาง ดั่งนาวานำชีวิตผิดเป้าหมาย จึ่งเวียนว่ายทะเลโลกย์โศกอ้างว้าง เรือลำน้อยค่อยค่อยจมอับปาง ในระหว่างพายุกล้าน่าเศร้านัก...! ............................................. จากน้ำจรดฟ้า .....ลำน้ำน่าน กาลเวลาเดินทางไม่ถามทัก ทุกข์เบาหนักร้อนเย็นเห็นเสมอ มองหาฝั่งเร้นลับกลับไม่เจอ หรือละเมอเพ้อไปไม่ทันคิด เห็นแผ่นน้ำเบื้องหน้าฟ้าไกลนัก ยามหน่วงหนักทิ้งฝนพรมตามติด ภาพสะท้อนอายดินกลิ่นชีวิต แม้นน้อยนิดติดอยู่คู่หายใจ เคยไต่ถามความจริงสิ่งรายรอบ ไร้คำตอบไม่รู้หลงอยู่ไหน เค้นสำนึกลึกตื้นฟื้นความใน พอจำได้น้ำตารินบ่าท้น ภาพแผ่นดินเกาะน้อยร้อยพันหาด บรรจงวาดผุดตื่นคืนอีกหน ทุกรอยย่างยากไร้ในผู้คน ตัดสินใจดั้นด้นทิ้งบ้านมา เรื่อเก่าคร่ำนำทางกลางเกรียวคลื่น แผ่นดินอื่นจุดหมายได้เสาะหา ท้องทะเลอ้อนวอนย้อนถามมา จากไปหาความจริงกับสิ่งใด ธารน้ำตาหลั่งรินไม่สิ้นสาย หากไม่ตายจักทิ้งแผ่นดินใหญ่ จะเกี่ยวเก็บวิชาการนานเพียงใด มากำนัลมอบให้ไพรพะงัน จากแผ่นดินแผ่นน้ำข้ามพิภพ พบจุดจบยากยิ่งในสิ่งฝัน สำเร็จแล้ววิทยาท้าตามทัน กลับเงียบงันเดียวดายตายทั้งเป็น กลางเมืองทรามต่ำต้อยเต็มรอยโลกย์ ความเศร้าโศกแฝงเงาเรารู้เห็น กระแสเงินบ่าจมถมรำเค็ญ ผ่านพอเป็นพิธีหนี้ท่วมตัว ปลาผิดน้ำครวญคร่ำลำธารเก่า ทิวขุนเขาท้องน้ำยามฟ้าหลัว จึงว่ายกลับฝ่าดั้นไม่หวั่นกลัว จิตท่องทั่วค้นพบจบฝั่งลวง เสียดายนักเวลากับอาจม หลงโง่งมถมปลักหลักเหมืองหลวง หวังออกไปท้ายท้าชะตาดวง น้ำตาร่วงรดฟ้าอยู่อาจินต์ ระลอกคลื่นซัดฝั่งนิ่งฟังนาน จิตวิญญาณชัดมีนทีสินธุ์ ท้องทะเลเปล่งปลั่งดั่งเพชรนิล ขุดไม่สิ้นถมไม่ตื้นจึงคืนมา กาลเวลาเดินทางไม่ถามทัก ได้ตระหนักหลายสิ่งยิ่งค้นหา จากผืนดินจรดน้ำกาลเวลา เพียงละเมอมายาหาใช่จริง.. ........................................
วิมานวนา (The Jungle Palace) ...ลำน้ำน่าน เมื่อแสงไต้รอนแรมลับแง่งหิน สุริยนจะตกดินอยู่ไหวไหว วิมานหนึ่งปรากฎกลางอกไพร หลังม่านพรางสุราลัยในวนา ในแสงอ่อนเลื่อมพรายทิพย์สถาน คือวิมานโลกเสรีคลี่พฤกษา จากเรือนยอดเสียดเสยเย้ยเมฆา สู่ผืนดินรากป่าพนาราม เมื่อน้ำค้างพรมโปรยโรยอรัญ ปวงสุคันธ์พนาวาสหยาดสยาม ก็อวลกลิ่นเกสรละอองนาม ระเหยข้ามวนาลีราตรีแดน ลอยไปสู่วิมานรุกขเทวา สู่ทิพย์ทองธาราพระยาแถน ในเอื้อมเงาปราสาทนิวาสแมน กลางรำแพนยูงทองผองนางไม้ เหล่าเถาวัลย์พันเกี่ยวในเกลียวกิ่ง ราวลูกปัดสะบิ้งสไบไหว เมื่อลมอ่อนพัดโบกเข้าโตรกไพร พร้อมหิ่งห้อยรำไรพเนจร รุกขชาติมิ่งไม้คล้ายนิทรา พนาวาน้อมจิตนิมิตหมอน ก็ทอดกายอ่อนโยนตรงโคนคอน เอื้ออาทรไม้ใหญ่ได้หลับตา เริ่มราตรีรังสรรค์แห่งวังนั้น ด้วยมนต์เพลงจั๊กจั่นลั่นพฤกษา ระงมงามหรีดหริ่งพริ้งพนา บรรเลงกล่อมเทวาพระสุรินทร์ ทุกรื่นรมย์ซ่อนตัวรอบรั้วป่า กลางมณฑลภูผาปราการหิน คือวิมานสุดท้าย ณ ปลายดิน ให้เทวินทร์คุมผองลงครองตน เพื่อสมดุลแห่งโลกจตุรทิศ มานุษภูมิใช้ชีวิตตามเหตุผล เชื้อชุมนุมรุกขเทวาสู่ป่าคน ยกระดับวิญญาญชนสู่ปัญญา อัศจรรย์วัลก์หนึ่งซึ่งสีหม่น ในเผ่าพนปัจเจกเพศพฤกษา ไม่เปลี่ยนแปลงเขตขันธ์พันธุ์วนา แม้นราตรีล่วงฟ้าดารากลาย ทิพย์ดนตรีบรรเลงเพลงจบแล้ว น้ำค้างแก้วแนวป่าต้องพร่าสาย ม่านพระอินทร์ทิ้งเถาว์ในเงาพราย วิมานพฤกษ์ปิดตายทิวากาล ปรากฎเสียงสะอื้นเมื่อคืนล่วง วิมานลวงที่ไหนไหนได้ถูกผลาญ สันนิบาตรุกขเทวาล้าบันดาล เหลือเผ่าพันธุ์ติรัจฉาน...วิมานเมือง ------------------------------------- ท่ามกลางสวนรุกขชาติป่าเขตร้อน มีสวนป่าน่าอัศจรรย์ ที่ปรากฎพันธุ์ไม้งามหลายชนิดอยู่สวนหนึ่ง กลางวิมานวนานั้น มีเสียงดนตรีธรรมชาติ เสียงกบเขียดน้อย ระงมในยามย่ำค่ำ ทั้งเถาวัลย์พันเกี่ยวก็ห้อยระยับย้า หนึ่งในเถาวัลย์งามนั้นนาม *ม่านพระอินทร์* เถาวัลย์ที่มีรากห้อย เป็นม่านสีม่วงไพร เป็นม่านป่าพันธุ์หายากของไทย ประหวัดไปถึงวิมานแห่งเหล่ารุกขเทวา และพระสุเรนทร์ ที่มักจะท่องลงสู่โลกมนุษย์ ในยามที่ไม่ปรารถนาวิมานสวรรค์.... พุทธศาสนาสอนให้มนุษย์เคารพเทวดา ด้วยเหตุที่เป็นภูมิที่มีกุศลกรรมอันบริสุทธิ์.. และลงมาเยือนวนาอยู่เป็นนิจ อีกมิ่งไม้ใหญ่ไม้เล็กต่างดำรงอยู่ในโลกรื่นรมย์ สมดุลมาตั้งแต่โบราณ น่าเสียดายนักที่วิมานวนาเหล่านี้ถูกทำลายลง ด้วยความเจริญวัฒนาแห่งมนุษย์ วันหนึ่งเมื่อวิมานวนาในภูมิได้ถูกทำลายลง คงจะเหลือแต่วิมานเมืองอันวุ่นวน และวันนั้นความสุขสงบและความงดงาม ตามธรรมชาติคงจะปิดตาย แล้วเราจะดำรงอยู่ในโลกได้อย่างไรกัน ด้วยเหตุที่ชีวิตเราต้องพึ่งพิงธรรมชาติ จนกว่าจะคืนสู่ธรรมชาติเมื่อมรณามาเยือน และเพราะว่า....... ทุ่งนาป่าชัฏช้าอัญญิกาลัย เทือกผาใหญ่เสียดดาวดึงส์สวรรค์ เนื้อเบื้อเสือช้างลิงค่างนั้น มดแมลงนานาพันธุ์ทั้งจักรวาลฯ เสมอเหมือนเพื่อนสนิทมิตรสหาย เกิดร่วมสายเชี่ยววัฏฏะสังสาร ชีพหาค่าบ่มิได้นับกาลนาน หวานเสน่ห์ฟ้าหล้าดาราลัยฯ ถึงใครเหาะเหินวิมุติสุดฝั่งฟ้า เดือนดาริกาเป็นมรคายิ่งใหญ่ แต่เราขอรักโลกนี้เสมอไป มอบใจแด่ปฐพีทุกชีวีวายฯ (ปณิธานกวี อังคาร กัลยาณพงศ์)
พุด 21 พ.ค. 2551 22:57 น. - ID 115282 
1263
6
0
22 พฤษภาคม 2551 11:19 น. - comment id 852404
ภาพสวย..แต่ใหญ่มากคะพี่พุด กลอนไพเราะ ปณิธานกวีของคุณ..อังคาร..เพราะเช่นกันคะ รักยิ่งใหญ่ในพื้นธรรมชาติจริงคะ บทกลอนของพี่มีคุณค่าเสมอ..คะ
22 พฤษภาคม 2551 12:04 น. - comment id 852416
น้องพิมพรรณรายในใจพี่พุด ค่ะภาพใหญ่ แต่ด้วยความงามแห่งภาพ ที่สะท้อนใจ ถ่ายทอดใจพี่พุด ที่คิดถึงใครอย่างเหลือเกิน จริงๆผู้หญิงคนนั้นสำหรับพี่พุดแล้ว เค้างามกว่าภาพที่แลเห็นเพียงเปลือกภายนอกมากกว่าค่ะ เพราะ.. เธอมีดวงใจงดงามดั่งเรียวรุ้งอัญมณีเลยค่ะ หากใครได้สัมผัส แด่..ดวงใจพี่พุด ภัทราภรณ์ ภาคอัตนะคะ ซึ้งใจค่ะน้องรักที่ยังมาให้ หยาดเย็นแห่งน้ำใจงาม เสมือนสายฝนพร่างลงณ กลางบึงจิต นักรักรจนาเยี่ยงชีวิตเฉกนี้ค่ะ ด้วยรักและรักน้องนะคะ พี่พุดไพร พี่สาวนา
22 พฤษภาคม 2551 12:11 น. - comment id 852418
จากถ้อยร้อยรักฝากคำภักดิ์ ไว้ในงานธรรมชาติ ของ.. *คุณจ่าน้อย ชื่อลมฝนค่ะ* http://www.thaipoem.com/forever/ipage/poem115291.html อ่านบทกวีธรรมชาติแล้วซาบซึ้งใจจังค่ะ พี่พุด.. คิดถึงบทเพลงพระราชนิพนธ์ค่ะ เพลงสายฝน.. และ ยามใดที่พระพิรุณโปรยสายพรายพรม ห่มโลกหล้าพสุธาไท พสุทองแห่งผองเรา จิต..พี่พุดจะหลอมรับเอา ภาพแห่งความชื่นฉ่ำใจใสเย็น ไปกับหยาดฝนเย็นค่ะ ชอบนอฟังเสียงฝนกระทบหลังคาจาก ที่บ้านพี่พุดมีกระท่อมหลังคาจากค่ะ เพราะชอบบรรยากาศแบบชนบทมาก ชีวิตพี่พุดเกิดมากับความงามดิบเดิมของมวลธรรมชาติ ที่ยังบริสุทธิ์สะอาดสงบเงียบงาม อย่างเหลือเกินค่ะ โลกของพี่พุด จิตวิญญาณภายในของพี่พุด จึ่งเกาะเกี่ยวอย่างแนบแน่นเป็นหนึ่งเดียว กับความงามพิสุทธิ์ใสของธรรมชาติเสมอมาและจักเป็นเช่นนั้นนิรันดรค่ะ ลองไปอ่านงานพี่พุดในอีกนามปากกา *สาวบ้านนา*นะคะ พี่พุดรจนาความดื่มด่ำกำซาบล้ำลึก เกี่ยวกับธรรมชาติทุ่งนาป่าเขาไว้มากมายเลยค่ะ รักและรักและรักหากรจนางานแนวนี้นะคะ พี่พุดไพร สาวบ้านนา
22 พฤษภาคม 2551 12:28 น. - comment id 852423
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/poem115280.html# อาลัยน้ำตาชาวจีน ของคุณไหมแก้วสีฟ้าครามค่ะ
22 พฤษภาคม 2551 12:49 น. - comment id 852434
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/poem115275.html# ฝากคำรักร้อยสร้อยโซ่แห่งพันผูกใจ น้องพี่ที่แสนชื่นชมนัก ไว้ในงาน พนมรุ้ง.....รำพัน..ของวิจิตรวาทะลักษณ์
22 พฤษภาคม 2551 13:47 น. - comment id 852452
22 พฤษภาคม 2551 14:51 น. - comment id 852463
หน้าส่วนตัว
แด่ พี่พุด
คุณแม่ไหมแก้วฯท่านฝากขอบคุณ
พี่พุด ด้วยซึ้งในความเห็นที่ได้
มอบคำเตือนสติ เตือนใจ
มาให้ค่ะ
ท่านอายุมากแล้ว 70 ปีค่ะ แต่ยังชอบ
อ่านหนังสือ
สำหรับคุณพ่อไหมแก้วฯก็เขียน
กลอนได้เช่นกัน
แต่ยังไม่อนุญาตให้ลงในคอมฯค่ะ
เป็นกลอนที่พ่อเขียนให้แม่ตอนเป็นหนุ่มสาวค่ะ
กลอนพี่พุด อ่อนหวานจัง
ตัวจริงคงงามเหมือนในรูปมั้ง
22 พฤษภาคม 2551 17:01 น. - comment id 852503
บัวขอบคุณพี่พุดที่นำงานของพี่ลำน้ำน่าน กับคุณลุงอังคาร กัลยาณพงศ์ มาให้อ่าน บัวชอบอ่านงานที่เป็นธรรมชาติที่อยู่รอบตัวเอง ให้ชีวิตให้พลัง งานพี่พุดช่างอ่อนหวานและหนักแน่นในเวลาเดียว บัวอยากเข้าไปอยู่ข้างในใจพี่พุด เพื่อซึมซับความอ่อนหวานของพี่พุดมาไว้ในตัวบัวบ้าง สำหรับบัว เวลาร้อนขึ้นมา อย่างกับไฟดีๆนี้เอง บัวพยายามจะให้จิตบัวที่ร้อนๆนิ่งสงบเท่านั้นเอง เวลาบัวดื้อรั้นขึ้นมาใครก็เอาไม่อยู่ เพราะแบบเนี่ยแหล่ะบัวถึงต้องหันมายึด หลักธรรมคำสั่งสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เป็นการเพาะบ่มใจตัวเอง ในบ้างครั้งก็ยากเหมือนกันนะค่ะพี่พุด บัวก็นิสัยไม่ดีหรอกค่ะ เวลาไม่ขึ้นมาเอาฆ่าก็ไม่สน บัวได้อะไรหลายๆอย่างจากพี่พุด พี่ดอกแก้ว ที่แสนดีกับน้องๆ ถึงบัวจะสัมผัสพี่พุดแค่ทางตัวอักษร บัวกับรู้สึกว่าความอบอุ่นความเย็นอยู่รอบตัวบัว บัวจะมาหาพี่พุดทุกครั้งยามบัวไม่เข้าใจอะไรรอบด้าน บัวเป็นประมาณที่ว่าเรื่องของเพื่อนผองบัวช่วยได้หมดแต่เวลาเรื่องของตัวเองกับแก้ไม่ได้ เหมือนกับผงเข้าตาเขี่ยออกเองไม่ได้แบบนั้นแหล่ะค่ะ พี่พุด ตอนนี้บัวเลยเปลี่ยนปรับ ตัวบัวใหม่อะไรจะเกิดก็เกิด ถ้ารู้ก็หาทางแก้ ถ้าไม่รู้ก็ต้องยอมรับไปเท่านั้น บัวขอบคุณกับสิ่งดีๆที่พี่พุดจะเขียนมาให้อ่านเสมอมา รักค่ะพี่พุด
22 พฤษภาคม 2551 20:37 น. - comment id 852564
ผมรู้จักพะงันจากข่าวหนังสือพิมพ์บวกกับจินตนาการเท่านั้นเองครับ ดูเหมือนว่าจะ มีผู้คนมากมายเหลือเกิน ใฝ่ฝันอยากไปเห็นสักครั้ง
22 พฤษภาคม 2551 22:02 น. - comment id 852586
ไม่อยากเขียนทะเล เพราะไม่มีความรู้เรื่องทะเล กลัวจะออกทะเลจนกู่ไม่กลับ เรือล่มในหนองทองคงจะไม่ไปไหน แต่ล่มในทะเลคงได้งมหาซากเป็นแน่ แวะมาอ่านที่นี่ ยิงปืนนัดเดียวได้นก ๓ ตัวครับ
23 พฤษภาคม 2551 11:59 น. - comment id 852713
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
