เพียง..เพชรพร่าง....ณ กลางใจ...

พุด

ในเส้นทางสู่สนามบินสุวรรณภูมิ
วันลา...
ดวงสุริยายามเย็นดั่งภาพฝัน
ทิ้งดวงในหม่นเมฆแห่งวัน
ทิวาวันเฉกเช่นนี้ที่หมุนวน
ดั่งชีวิตมีพบจาก
เพียงพรากฝากลาซ้ำหน
เหมือนธรรมชาติธรรมดาสอนกมล
ไม่พ้นทุกข์ทนวนวัฏฏ์สัจจนิรันดร์
เกิดดับนับเนื่องวิบาก
ทุกข์ยากมากเรื่องมายาฝัน
ก่อนสนิทนิทราชั่วชีวัน
เพียรสร้างฝันเป็นจริงฝากสิ่งดี
คืนกลับแด่โลกเสนอสนอง
ครรลองงดงามตามวิถี
คุ้มค่าคนเกิดมานะดวงชีวี
ตราบยังมีลมหายใจ..ใฝ่ธรรม..!
.........................

มงกุฎไตรรัตน์

http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song88.html
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song480.html
..................
ฟ้าใกล้สาง...แล้ว
ดุเหว่าแว่วเรไรร่ำ
เรือนไทยหลายหลังแยกตัว
ไปตามริมบึงบัวตะคุ่ม
ในเงาไม้ไทยมากมายนานาพรรณ
ที่พากันหอมพร่างรวยระริน
มากับสายลมบางเบาในยามเช้า..


ชายหนึ่งหญิงหนึ่ง..ในห้องหับเงาเรือนนอน
กำลังอ้อนเอนอิงราวกับภาพฝันโบราณ
ที่แสนงามด้วยม่านมุ้งเครื่องนอนสีขาวย้อนยุค
เขา..ผู้ชายผิวสีทองแดงนัยน์ตาโศกสนิมเหล็ก
กำลังใช้หวีงาช้างค่อยๆสางผมให้กับเทพีไพร
นางใจของเขาเองอย่างช้าช้า
อย่างไม่น่าเชื่อว่า..
ผู้ชายมือหยาบกร้าน
จะทำได้อย่างเบามือ
อย่างทะนุถนอมละมุนละไม
ที่คงเป็นภาพแสนแปลก
อันจักหาได้ยากยิ่งนักในโลกโลกาภิวัฒน์นี้..


แสงเทียนที่วูบไหว
สะท้อนใบหน้างามอ่อนหวาน
ให้มีแสงเงาจับจนดูเรียวหน้านั้นราวรูปสลัก
ที่แสนจะมีชีวิตชีวา
ในรัศมีพร่างสว่างรำไรมลังเมลืองใจงามจับตา
เขา..รามือและค่อยๆ
ก้มลงดอมดมพรมจูบเกศเกล้าเจ้าผมหอมเจ้าจอมขวัญ
อย่างแสนรักเอยแสนรักในกมล
พลางหยิบดอกช้องนาง
มาทัดเสียบริมเรียวแก้มไรผมให้อย่างแสนรักพอกัน


เธอ..หันมาคลี่ยิ้มหวานๆให้อย่างเอาใจ
และ
กระซิบคำอ้อนพลาง..เอนตัวลงนอนในตักเขา
เอามือสากๆแข็งแรงวางไว้ตรงกลางอก
ก่อนที่จะยกขึ้นมาละเมียดไล้จูบไปทีละนิ้วๆอย่างช้าช้า
แล้วนำมาแนบแก้มไว้อย่างสุดแสนรัก
ในสายแสงเทียน
ที่ทอดจับเรียวหน้า
ที่ดูช่างงามสงบหวานเศร้า
และดูดายเดียวเหว่ว้าเหงาเงียบใจ
อย่างภูมิใจและอย่างปิติเกษมใจ
จนหาคำมาเปรีบบประมาณมิได้


ก่อให้เกิดงามเงารื้นเต็มปริ่มในเรียวตาเขาคนดี
ที่เริ่มทอแสงโศกซึ้งประทับวะวับวิบ
เขา..กระซิบพร่ำคำ
ที่ได้ยินกันเพียงสองคนเช่นกัน
ในท่ามกลางนวลจันทร์ทอทอดรำไร
ผ่านแมกไม้และสายน้ำในบึงบัว
ที่นะบัดนี้หอมเกสรพร่างของบัวดอกน้อย
ที่กำลังค่อยๆชูชันเหนือน้ำ
คลี่กลีบสยายรอรับสายแสงแห่งตะวันแรก
ที่กำลังรอเวลาแหวกหวานผ่านม่านเมฆ
เรียวรุ้งระยับ
และกับแสงรำไรของดาวพระศุกร์
ที่นะบัดนี้ยังคงลอยดวงสุกปลั่ง
ราวกับไม่รับรู้นาที
ที่สองดวงใจกำลังจะพรากลา


เขาทอดตัวลงนอนเคียงข้างเธออย่างช้าๆ
ในที่นอนนุ่มนวลขาวอบอุ่น
ที่กรุ่นหอมด้วยดวงดอกไม้
ที่วางชิดใกล้ไว้ในพานเหนือหัวเตียงเคียงหัวนอน
ที่วอนภิรมย์ร่ำพร่ำพรมกลิ่นหลากรส
จากดวงดอกไม้สดดอกไม้ไทยรายรอบบ้านนานา
มีทั้งลั่นทม กระดังงา  การะเวก เล็บมือนาง ชมนาด
และ
ที่ขาดไม่ได้คือ
มาลัยมะลิขาวพราวพุดพิสุทธิ์
ที่ร้อยด้วยมือน้อยๆของเจ้าของเรือนเองอย่างงดงาม
วางเทียบให้เชยชมดมดอมหอมมิสิ้นหวานปานสวาทเสน่หา


คนดี..พี่ต้องไปอีกแล้วนะครับ
อย่าเศร้านะ
พี่ทราบดีว่าระหว่างเรานั้น
เกิดมาเพื่อพบผูกพัน
แล้วจำพรากจากลาเป็นระยะๆ
หาก
เพราะว่าพี่มีหน้าที่ต่อผืนดินมาตุภูมิ


พี่จำต้องไปทำสงครามกับความจน
ทุ่มเททุกพลังใจ
เพื่อให้คนยากไร้ได้พ้นทุกข์..แม้เพียงสักนิดน้อย
ดีกว่านอนหลับสบายไม่รู้ร้อนรู้หนาว..อย่างเห็นแก่ตัว
อยู่บนหอคอยงาช้างเคียงข้างเจ้านะยอดดวงหฤทัยของพี่..


และ
พี่รู้
น้องคนดี
คือคนที่ยอมพลีชีวี
มาเป็นคู่ชีวิตคู่คิดคู่ธรรมคู่ใจของพี่
เพื่อคอยตามติดสนิทภักดิ์
เพื่อเติมน้ำใจรัก
ช่วยกันประคับประคอง
เติมพลังหวังหวาน
ให้ได้เพียรพยายามสร้างสรรดี
คืนให้กับแผ่นผืนดินนี้
ที่น้องก็ทราบดีว่ายังแล้งไร้นัก...


คนดี..
จิตพี่หวังไปนิพพาน 
หากทว่าชาตินี้
หากกุศลบุญทานบารมีภาวนา
ยังพาเราไปไม่ถึงในชีวิตหนึ่งนี้
ที่พี่ยังอาจจะต้องมีวิบากกรรมวิบากเก่า
กลับมาให้ชดใช้ในภพพุทธภูมิ


พี่จึงเพียงได้แต่ตั้งสัตยวาจา
ต่อเบื้องหน้าพระพักตร์พระพุทธในโบสถ์คร่ำ
หน้าองค์พระปฎิมา
ต่อหน้าบุพการีผู้ล่วงลับ
ว่าจะขอเลือกจับเอาจิต
ที่คิดว่าจะเป็นคนดี 
ที่ยินดีพลีชีวิตเพื่อยกระดับจิตวิญญาณไทยทุกดวงให้มีกิน
ให้ผ่านความยากไร้ในทุกธุลี
เพื่อปกป้องชาติศาสนาพุทธ
ที่พิสุทธิงามดั่งดวงประทีปนี้
และสถาบันพระมหากษัตริย์ไทย
ให้ยังคงอยู่เพื่อความภาคภูมิใจ
เพื่อคำว่าไท เพื่อลูกหลานไทยจะได้หยัดยืน


คนดี..จำได้ไหมน้องเคยถาม..ว่า
แล้วไยมาขอน้องแต่งงาน..
เพื่อเพิ่มห่วงบ่วงรักให้ยิ่งตอกสลักหนักจิตมากขึ้นไปอีก
พี่บอกน้องไม่ใช่ดอกหรือว่า
หากรักเราสองนี้นั้น
ให้รู้รักเป็นรักให้เย็นรักให้งาม
ให้น้ำใจกันและกันดั่งคู่ขวัญคู่ทอง
ให้มียอดพระรัตนตรัยเป็นฉัตรกั้นเกศแล้วไซร้


ไม่มีอะไร
จะทำให้รักแสนพิสุทธิ์นั้นเลวร้ายลงไปได้
เสมือนพระพุทธองค์
ก่อนที่จะทรงค้นพบทางแห่งอริยสัจจ์สี่
ทางแห่งความพ้นทุกข์
ท่านยังต้องทรงกลับมาเสวยสุข
เป็นพระบรมมหากษัตริย์
ที่ยังต้องมีพระราชินีคู่บุญคู่ใจ
ไม่รู้สักกี่ชาติต่อกี่ชาติ


จนกว่าจะถึงพระชาติสุดท้าย
ที่จำต้องหนีบ่วงห่วงพระราหุลและพระนางพิมพา
เพื่อทรงบำเพ็ญทุกกริยาหาทางหลุดพ้นทุกข์
ที่ทรงเพียรจนพบ 
และแม้นพบแล้วยังต้องทรง
ไปทรงเทศนาโปรดให้พระนางได้ตามอย่าง
รอยบุญรอยธรรมรอยนิพพาน
ไปด้วยกันอย่างไม่เห็นแก่ตัว


คนดี..อย่าร้องไห้
ไปนะคนดี ลุกขึ้นมานะครับ
เราไปตั้งจิตอธิษฐานกราบพระกันนะ
มาสิครับคนดีอย่าลืมห่มสไบไว้กันหนาว
ไว้คลี่ลาดหอมงาม
ยามก้มลงกราบพระนะครับ 
กับฟ้าใกล้สว่างอย่างนี้
เป็นช่วงเวลาแสนดีแสนสงบงามเงียบ
ที่เราสองชอบนั่งปฎิบัติกันเป็นประจำอยู่แล้วไม่ใช่ดอกละหรือ..


คนดี..และอย่าดื้อนะครับ
อย่าให้น้ำตาร่วงริน
ให้ดวงจินต์พี่ต้องพลอยหมองเศร้า
เราต้องใช้ธรรมะที่เราเพียร
มานำน้อมหอมห่มพรมให้พลังใจ
มาสอนสัจจะใจ
ให้รู้ค่าคำรัก
รู้รำงับรู้ดับวาง
รู้ว่างรู้ปล่อยในทุกสรรพสิ่งนะครับคนดี


นิ่งซะนะครับ มาพี่จะเช็ดหยาดน้ำตาให้
แล้วมาไปกับพี่ไปสวดมนต์ภาวนาอธิษฐานจิตกัน
ขอให้พลังแห่งรักอันยิ่งใหญ่
ที่แสนบริสุทธิ์ใจแสนงดงามของเราสอง
ที่ได้มาครองคู่กันทำความดี


เราจะมาพลีภักดิ์ด้วยมหัศจรรย์รักนิรันดร์นี้
เพื่อปันแบ่ง
เพื่อคืนกลับให้โลกและผองชนคนไทยนะครับคนดี
ขออย่าได้มีโพยภัยภยันตรายใดใดมากรายกล้ำ
และ
ให้พบความผาสุกสวัสดีไปตราบชั่วนิจนิรันดร์


ให้ทุกดวงใจไทไทยนั้นมี
*มงกุฎพระรัตนตรัยกางกั้น*
มีฉัตรแก้วจากพระบรมมหากษัตราธิราชเจ้าทุกสมัย
มาปกป้องให้แสนร่มเย็นเป็นสุขสงบ
ไปทุกหย่อมหญ้าพสุธาไทยพสุธาทองนี้นะน้องรัก


คนดี...
พี่รักเจ้า...
และ
จำได้ไหม
พี่จะรักเจ้าไปตราบชั่วกัป์ปกัลป์เป็นนิรันดร์รัก..
ที่งามนักงามใจที่ยิ่งใหญ่
จนจักหารักใด..
รักใครมาเสมอเสมือนเป็นไม่มีแล้ว
นะเจ้ายอดดวงแก้วหอมงามนะกลางใจ
นะเจ้ายอดดวงหฤทัยเจ้ายอดเยาวมาลย์..ของพี่ที่แสนรักเอยแสนรักในกมล..!
................................


http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song480.html
คำมั่นสัญญา   
 
ถึง ม้วยดิน สิ้นฟ้า มหาสมุทร
ไม่ สิ้นสุด ความรัก สมัครสมาน
แม้ อยู่ใน ใต้หล้า สุธาธาร
ขอ พบพาน พิศวาส ไม่คลาดครา
แม้น เนื้อเย็น เป็นห้วง
มหรรณพ
พี่ ขอพบ ศรีสวัสดิ์ เป็นมัจฉา
แม้ เป็นบัว ตัวพี่ เป็นภุมรา
เชย ผกา โกสุม ปทุมทอง
แม้ เป็นถ้ำ อำไพ
ใคร่เป็นหงษ์
จะ ร่อนลง สิงสู่ เป็นคู่สอง
ขอ ติดตาม ทรามสงวน
นวลละออง
เป็น คู่ครอง พิศวาส ทุกชาติไป
แม้ เป็นถ้ำ อำไพ
ใคร่เป็นหงษ์
จะ ร่อนลง สิงสู่ เป็นคู่สอง
ขอ ติดตาม ทรามสงวน
นวลละออง
เป็น คู่ครอง พิศวาส
ทุกชาติไป...


http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song88.html
พี่รักเจ้า   
 
พี่รักเจ้ายิ่งกว่าปลารักน้ำ
กินนรรักถ้ำ ไม่ล้ำพี่รักเจ้า
กุญชรหวงงา มฤคา หวง เขา
ยังไม่เท่าพี่หวงนงเยาว์
พี่หวงเจ้ากว่าดวงฤทัย
กระต่ายพะวง หลง จันทร์
ถึงมัวเมา พี่ หลงเจ้ามัวเมากว่านั้น
นะชื่น ใจ พี่ นี้ แสน รักใคร่
รักเจ้ายิ่ง สิ่งใด ปองฤทัย ใฝ่ หา
แม้พี่ขาดเจ้า เท่ากับพี่นี้ขาดใจ
สุดสิ้นอาลัย สิ้นใจเพราะขวัญตา
อยู่ ไปไร้ใน คุณค่า
ใจปองน้องนางร้างรา คงตรมน้ำตาร่ำไป
พี่รักเจ้ายิ่งกว่าคำรักนี้
ยุพารักพี่ ครึ่งนี้ได้หรือไม่
จงปลงน้ำคำ โน้มนำ ดวง ฤทัย
พี่เพียงให้น้องนางรักใคร่
ได้ แม้ครึ่งพี่เอย...