สร้อยกรรม...!

พุด

ดวงดอกไม้ป่าร่ายฟ้อนอ้อนอุษา
หมู่นกกาผกโผผินบินเวียนว่อน
บัวกลางบึงรออาทิย์อุทัยไหวช่ออรชร
ผึ้งเฝ้าตอมหอมดมเกสรบัว
ฟ้าเหนือลำเนาเริ่มเรื่อเรืองไสว
ดนตรีไพรทุกสรรพสัตว์ระงมทั่ว
ออกหากินบินจากรังมิหาญกลัว
กว่าสลัวได้คืนหลังกลับรังนอน
เฉกเช่นวัฎฎกรรมธรรมดาแห่งชีวิต
เพรงชะตาลิขิตสัจจสอน
จำต้องสู้เดินไปในโลกมายาละคอน
ตามบทตอนทุกข์ชีวีพลีพบธรรม
เพื่อเพาะบ่มเรียนรู้แจ้งใช่เชื่อผล
ให้ทุกข์ทนถึงที่สุดจนครวญคร่ำ
แล้วปล่อยวางจางคลายระทมระกำ
จิตรับธรรมนำทางทองสู่คลองใจ
พายเรือชีวิตออกจากท่ามนุษยโลก
อำลาโศกเหน็บหนาวเศร้าปานไหน
กำหนดรู้นี่แหละหนาสร้อยโซ่กรรมพันธนาใจ
สู่ทางทองไสวล่องเรือธรรมนำสู่ฝั่งพระนิพพาน...

ฟ้า..บ้านไร่..เช้านี้งามละออ
ทอแสงด้วยดวงดอกแดดสีเงิน
งามเข้มเต็มผืนให้แสนไสวสว่าง กระจ่างใจเสียนี่กระไร


เมฆนวลนุ่มกระจายรายริ้วพริ้วแผ่พรายราวสายไหม
ให้หัวใจได้สัมผัสพลังฝันวันหยุดแสนเกษม...
เส้นทางนาข้าวยังงดงามราวพรมทองผ่องพิลาส
บึงบัวยังเต็มไปด้วยใบเขียวสดสะอาด
แลดาระดาดไปด้วยดวงดอกหลากสีสันทั้งตูมตั้ง
ทั้ง..กำลังคลี่บาน ชูช่อ รอเมตตา
จากหยาดสายธาราสวรรค์วันฝนโปรย..


แล้วหัวใจดวงแจ่มงาม ก็ติดปีกอิสราโบกโบยบิน 
สู่ทุ่งกว้าง สู่ทุ่งทองทานตะวัน สู่กระท่อมรึมบึงแห่งฝัน
สู่ตะวันยอแสงยามสนธยา ในท่ามม่านหมอกเรียวรุ้ง
ในม่านฟ้า ให้แปรสีรัศมีจรัสชัชวาลย์ปานวิมานสรวง
ในท่ามราตรีที่ดาวดวงสุกใสนับหมื่นพันในเวิ้งอนันตกาล
มิสิ้นสุดจินตนาการแห่งความว่าง กระจ่างใจ


ในท่ามแสงตะเกียงริบหรี่ไหว กับมาลัยพะยอมไพร
ริมหมอน หอม หอม หอม
กับ...
แกมกลิ่นดวงดอกไม้ไทย
แสนหวานลอยละล่องท่องลมให้ดอมดม
หลับฝันดี....
และ
ในท่าม...อ้อมกอดคนดีที่แสนอบอุ่นเป็นสุขทุกค่ำคืน
ให้ชื่นให้ฉ่ำไปกับน้ำคำน้ำใจ
และกับ..
ละออละอองผ่องใสแห่งรสพระธรรม 
กับอ้อมกอดแห่งธรรมชาติที่หวังวาดรดริน
ให้มิสิ้นรัก..ไปตราบกาล...