ในเส้นทางชีวิตที่ผิดพลาด ก่อฉลาดมิหลงวนเริ่มต้นใหม่ อดีตซ้ำกรรมซัดวิบากใจ ขอเดินไปลำพังมิหวังวน ต่อแต่นี้เงียบงามในร้างไร้ อย่าหมายเปิดใจไหวสับสน ตอกสลักลั่นดาลใจปิดกมล ไร้ตัวตนสิ้นไร้ฝันวันหมองมัว ใจดวงแก้วแววประภัสจรัสรุ้ง เริ่มรุ่งสุริยาหลังฟ้าหลัว รอชูช่อแย้มตระการดั่งดอกบัว มิหวาดกลัวทายท้าโลกย์โศกแห่งวัน หยาดน้ำค้างนัยน์ตาระเหยหาย คละคลับคล้ายหมายสอนสัจจขวัญ วันนี้รักพรุ่งนี้ชังใช่นิรันดร์ หวัง.. สวรรค์..เปิดดวงตา..ลบเหว่ว้ามายาลวง..นะดวงใจ!
พุด 5 ส.ค. 2550 10:20 น. - ID 105698 
1592
4
0
5 สิงหาคม 2550 10:58 น. - comment id 733982
สริยาลาลับไปในขอบโลก เปรียบดั่งโศกไม่จีรังดั่งใจหมาย ความสุขสมชมไม่นานกันพาลคลาย จงอย่าหมายยึดติดให้จิตตรอม คราฟ้าแจ้งรวีเยือนเป็นเพื่อนฟ้า เปรียบดั่งสุขย้อนคืนใจคลายเศร้าหมอง แล้วก็หมุนเวียนผ่านผันตามครรลอง จงตรึกตรองพินิจดูรู้เท่าทัน แวะมาชมภาพสวย ๆ กับกลอนงดงามของพี่พุด เอาไว้เตือนใจตัวเองค่ะ..
5 สิงหาคม 2550 11:40 น. - comment id 733985
เช้าวันอาทิตย์ เช้าวันอาทิตย์.. ที่อากาศแสนสดใส... ท้องฟ้าสีน้ำเงินจัดจ้าท้าแดดกล้าสว่างไสว พาให้ใจดวงเป็นสุข... และ อยากไปทำบุญตักบาตรที่วัด ไปฟังพระเทศน์ให้ศีลให้พร ไปทายทักต้นไม้ทุกต้น.. ที่ร่มรื่นเรียงราย..มากมายนานาพรรณ.. ราวนั่งอยู่ในไพรพฤกษ์พง..... ที่มิใช่.. ป่าคอนกรีต ผืนแล้งราวทะเลทราย... วันนี้ดวงดีใจ.. ที่ได้เห็นลั่นทมขาวยังพราวดอกดวง.. แม้จะดูหม่นเศร้าเคล้าใบเขียวเข้มขจี ที่หน้าโบสถ์งาม.. ได้เห็น.. ดอกทองหลาง..ที่สลัดใบ..ร่วงกราว.. ทิ้งกิ่งก้านยาวให้.. ดวงดอกแดงงามเจิดจ้าเฉิดฉาน.. ราวตะวันแรงแผดแสงกล้า.. ท้าลมร้อน..ทายทัก.. ดวงอธิษฐานจิต..นิ่ง..นาน.. ทุกครั้งที่ตักบาตร......... เกิดชาติหน้า..ชาติไหน ให้ใจดวง..และผู้อันเป็นที่รักยิ่ง มิ่งมิตรชิดใกล้.... จงได้เกิดมาพบ...... พระพุทธศาสนา ที่มีแก่นแท้นำพา..ใจเรานี้.. ให้สะอาด..สว่าง..สงบ.. ดังน้ำค้างบริสุทธิ์ใส..ทุกภพ..ทุกชาติไป ดวง..อยากบอกทุกคนว่า..... การไปวัด.. มิใช่สิ่งที่ควรเมินหนี..แม้ในวัยแรกรุ่น เพราะการไปวัด..คือการฝึกจิต.. เตรียมใจของเรา.. ให้ประณีต..ละเอียดอ่อน.. เพื่อให้ถึงพร้อม... อย่างที่มนุษย์ พึงใฝ่หา..ความดี..ความงาม..ความละมุน... มาเติมจิต....เติมใจของเรานี้......ให้เต็ม ตื่นเช้า..ยามอุษาฟ้าสาง.... เพื่อฟังเสียงนกกา..ที่ร้องรับ..อรุณรุ่ง เปิดเพลงไพเราะ..ที่คุณชื่นชอบ... จุดเทียนหอมงาม..วับแวม.. ตามมุมต่างๆของบ้านน้อย...หลังงาม ให้ใจสดชื่นเบิกบานรับวันดี..วันใหม่ อย่างผู้มีใจงามพร้อม.. หุงข้าว..ให้กลิ่นข้าวหอมอวลตรลบ... ไปทั้งครัว... เตรียมอาหารคาว..หวาน.. ไว้ให้พร้อมพรั่ง...... พับดอกบัวงาม..นิ่มนวลเบามือ.. ด้วยดวงใจอิ่มบุญ.. ชุ่มฉ่ำราวหยาดน้ำค้างพิสุทธิ์ใส..... มาจากใจที่ แสวงดี...แสวงงาม... น้อมรับ มงคลบัว...มงคลดี..มงคลชีวีนี้ให้เราเอง เลือกวัดใกล้บ้าน.....เรียบง่าย มีคำเทศน์สอนใจที่เข้าซึ้งถึงธรรม... เพื่อน้อมนำ.. ให้เริ่มต้นวันใหม่... อาทิตย์ใหม่ผ่องใสสวยงามทุกวารวัน.. ดวง...อยากถ่ายทอด.. คำสอนซึ้งถีงทุกคนแบบง่ายๆ.. ไร้ความน่าเบื่อ.. เพียงนำมาพินิจนำทางสว่างกระจ่างใจ ด้วยรักและปรารถนาดี.......มากล้น..... คนเรานี้..เกิดมามี..ใจและกาย.. เป็นของคู่กัน.... ใจมีหน้าที่ต้องปกครองกาย..รับผิดชอบ... ใจจะได้รับความทุกข์มากกว่าสุข... ก็เพราะหลงรักกาย.... ใจคอยคิดแต่รักกาย.... แต่งให้กายงามเลิศล้ำ หาเครื่องมาประดับ มากำนัลกาย. แหวนเพชร..สร้อยเพชร.... และ...อีกมากมายสารพัดวัตถุ แต่กับใจ.... ใจลืมใจ..ไม่ได้แต่งให้งามบ้างเลย.. ทั้งๆที่..มีผู้เปรียบเอาไว้ว่า ใจและกาย..คือเพชรในหิน กายคือหิน.....ใจคือเพชร เพชรซ่อนอยู่ในหินฉันท์ใด... ใจอันมีค่าสูงสุด..ก็ซ่อนอยู่กายฉันท์นั้น แต่เรากำลังโง่งม....ทิ้งเพชร.. แล้วแบกหินอันหนักแสนหนักเอาไว้.. มิปลดปล่อย.. ใจเป็นดั่งนาย..กายเป็นเพียงบ่าว มิใช่ดอกหรือ.... ถ้าเพียงแต่จิตของผู้ใดคิดดี..มีปัญญา.. ก็จะสั่งกาย ให้ทำสิ่งดีดีตามไปด้วยโดยง่าย แต่ถ้าจิตไม่ดี..ก็สั่งกาย.. ให้สนองกิเลส..ตัณหา พาให้ชีวิตมืดบอด........ จิตที่พอ.....จิตที่หยุด...จะเข้าใจว่า กายนั้นหนา..แค่เครื่องมือ.. เพื่อนำพาให้ใจทุกข์ทุรนทุราย...... เวียนวน..ซ้ำแล้ว..ซ้ำเล่า ราววิบากกรรมมิรู้สิ้น......... ถ้าเราทุกคนมีดวงตาสว่าง... มองเห็นแสงธรรมน้อมนำใจ จะควบคุมจิตได้... และ จะสิ้นไร้ทุกข์ทั้งมวล ฝึกให้จิตมีศีล...สมาธิ...และจะมีปัญญา.. แยกแยะ..ดี..ชั่ว ขจัดและหาเหตุแห่งทุกข์ที่เกิดจาก ความไม่รู้จักพอ....รู้จักหยุด........ คำว่า.....พอ....มิใช่หมายความว่า....ขาด... แต่หมายถึง ความพอดี..พอใจ..เพียงพอ..พอเพียง ที่มีสมดุล... ให้ชีวิต..ไม่กระหายอย่างไม่รู้จบ ในลาภ..ยศ..และวัตถุ ที่ต้องการไม่มีวันจบสิ้น ตามกระแสโลก ที่หมุนวน..ให้หลงผิด.. ไม่คัดสรรเฉพาะสิ่งดีงามให้กับตัวเราเอง อย่างมีสติปัญญา ความเอ๋ย..ความสุข.. ไม่ต้องใช้เงินซื้อหา.. หากแต่มันอยู่ใกล้แสนใกล้... ภายในใจเรานี่ เอง...... เราจะค้นพบมันหรือไม่หนอ เข้าใจมันหรือไม่หนอ... ถ้าไม่พยายาม..จิตเราไม่มีวันหลุดพ้น. และ ต้องเวียนว่ายกลับมาใช้กายสนองทุกข์ มิมีวันจบสิ้นชั่วกัปป์กัลป์... หาความสุข..ให้พบเจอ.. แตะที่ใจเรานี้..คิดดี..คิดเป็น.. พอใจ..พอเพียง..ไม่ทุรนทุราย.. ไม่ว่าเรื่องราวใดใด..... ขจัดส่วนเกินออกไป..จากใจนี้ที่หมองเศร้า.. ไม่แบกให้ใจหนักจนเกินทานทน ไม่ว่ารัก..สมหวัง..ผิดหวัง.. รักแค่รักอย่างถูกทาง..อย่างพอเพียง. เมื่อยังเป็นมนุษย์...จงรัก..ให้เป็น... รักใจมากกว่ากาย... ใช้ใจดวงดี...ดวงงาม... ให้ความรักต่อเพื่อนมนุษย์.... เอื้อเฟื้อ..แบ่งปัน..... ละทิ้งส่วนเกินที่มากมี.....ให้แก่ผู้ยากไร้.... แล้วเราจะค้นพบว่า........ คำว่าพอคือ..พอดี..พอใจ ในชีวิตหนึ่งนี้ที่ได้เกิดมา.. และ ยังคุณค่าต่อตัวตน..และเพื่อนร่วมโลก ไม่โศกไม่เศร้ากับสิ่งใดใด ใจถึงจะพบกับสันติสุขที่จริงแท้แน่นอน ตราบชั่วกาลนาน...... เหมือนดังที่.... พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ทรงพระราชทานคำสอนเอาไว้ว่า... Our Ioss is our gain....
5 สิงหาคม 2550 13:51 น. - comment id 734000
5 สิงหาคม 2550 21:05 น. - comment id 734068
ทุกคราวที่หัวใจเราไหวหวั่น มองตาวันแล้วใจให้หาญสู้ หยดน้ำตาบางครั้งยอมพรั่งพรู เพื่อเรียนรู้ก้าวไปอย่างไม่เกรง
5 สิงหาคม 2550 21:41 น. - comment id 734094
สุริยัน พลันลับ ดับจากโลก ลมบัดโบก ยะเยือกเย็น เห็นโลกใหม่ ความมืดดำ นำทาง สร้างอาลัย ย่อมเสียใจ ผิดหวัง เป็นวังกล เมื่อราตรี พ้นผ่าน สู่กาลใหม่ รพีพรรณ อันสดใส ร่ายอีกหน มีผิดหวัง เสียใจ ในบัดดล ก็ย่อมี วันพ้น เฉกเช่นกัน และมาอ่นผ่านมาชื่นชมครับ
6 สิงหาคม 2550 19:06 น. - comment id 734632
เห็นดีด้วยค่ะ คิดถึงพี่จังไม่เคยลืมเลือนสำหรับกำลังใจในบทแรก รักค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
