กัน..และ.. กัน..!

พุด

เรามีกันและกันทุกหนแห่ง
ท่ามโลกแล้งโลกลวงมิสิ้นฝัน
ในอ้อมกอดขุนเขาในเงาไม้แสงตะวัน
ในพรายจันทร์หยาดสายหวานปานน้ำผึ้งรวง
ในธรรม ธรรมชาติพิลาสหล้า
ในนภาแสนงามราวแดนสรวง
ในพสุธาดั่งทองทาระย้ารวง
ในยามดวงสุริยาพรากฟ้าไพล
ในเรียวรุ้งทางช้างเผือกเลื่อมพรายพราว
ในอะคร้าวดาวดวงสุกไสว
ในทะเลมรกตงามงดใจ
ในหมอกไพรยามเช้าเฝ้าภิรมย์
ในเมตตาความเข้าใจยิ่งใหญ่นัก
ในแน่นหนักศรัทธาภักดิ์ธรรมหอมห่ม
ในสายธารแห่งกาลเวลาเคยระทม
พบรื่นรมย์รักแท้สุนทรีย์ตราบชีพนี้..นิรันดร์..!

ลอมบอค..บาหลีที่รัก

(จงรัก)
ลอมบอค..Lombok(อัญมณีแห่งตะวันออก)..บาหลีที่รัก
ภาคแรก
................................
บาหลี..ชื่อ..บาหลี
แต่ทว่านาทีนี้
บาหลีมิได้เดินทางย่างเหยียบไปเกาะบาหลี
อย่างที่น่าจะไป...
อาจจะเป็นเพราะว่า
ณ.ที่เกาะแห่งนั้นที่เคยเป็นดั่งสวรรค์บนดินนั้น
พลันนะบัดนี้
ได้กลายกลับเป็นเกาะนรกน่าวิตก
ในใจนักท่องเที่ยวต่างชาติไปแล้วอย่างไม่หวนคืนกลับ 


นับตั้งแต่นาทีในคืนวันที่13ตุลาคม2545
ที่มีการก่อวินาศกรรม
ให้ผู้มีคนนับร้อยผู้บริสุทธิ์
ได้ล้มตายบาดเจ็บซ้อนทับถมกัน
เพราะตึกไนท์คลับชื่อส่าหรีได้ถูกถล่ม
ถูกวางระเบิดจากเงื้อมมือผู้ก่อการร้าย
ที่ร้ายได้อย่างน่าสยดสยอง


อย่างอยุติธรรมต่อทุกดวงใจ
ผู้ที่รอคอยรับรู้รับเศร้าอยู่เบื้องหลัง
ญาติมิตรแม่พ่อ
และลูกเมียและผู้อันเป็นที่รัก 
ที่จักทำใจให้ยอมรับได้อย่างแสนลำบากยากเย็น
ในโศกนาฎกรรมนี้


แม้นว่าอาจจะยังโหดร้ายน้อยกว่าการที่
ตึกเวิลด์เทรดถล่มที่นิวยอร์คอเมริกา
ที่พาให้โลกทั้งโลกต่างตื่นตกตะลึงขวัญผวา
มาจนถึงนะวันนี้
ที่ได้กลายเป็นประวัติศาสตร์หน้าหนึ่ง
แห่งมวลมนุษยชาติบนโลกมนุษย์นี้
ที่นับวันแสนจะไม่มีอะไรให้มั่นใจในความปลอดภัย
ด้วยไร้ซึ่งสมานฉันท์ความเมตตาปรานีต่อกัน
ด้วยสิ้นไร้คุณธรรม


นอกจากความก้าวร้าวเห็นแก่ได้
แบ่งแยกเผ่าพันธุ์ ไร้ความฝัน
ที่จะพยายามรักษาความสงบร่มเย็น
ด้วยผู้นำต่างคิดต่างอุดมการณ์..ขัดแย้งทางการเมือง
ต่างก็พยายามที่จะรักษาผลประโยชน์
ของแผ่นดินตัวเองไว้ให้อย่างดีที่สุด
และ
จะตั้งอยู่บนพื้นฐานแห่งความถูกต้องหรือไม่ก็ตาม
อย่าถามหาความยุติธรรมนั้น
เพราะแม้กระทั่งศาลโลกยังมิอาจจะพิพากษาได้
...................


บาหลี..
จึงเลือกที่จะมานั่งอยู่บนเครื่องบินแบบใบพัดฟอคเกอร์
เพื่อจะรอเวลา
ค่อยๆถาร่อนลงตรงรันเวย์สนามบิน*เซอลาปารัง*
(Selaparang)ณ.เกาะลอมบาค (Lombok)
 แทนที่จะไปยังดินแดนเดียวกันกับชื่อของเธอ


หัวใจดวงเดียวดาย ดายเดียว
เลือกที่จะเกี่ยวเก็บประสบการณ์ลำพัง
ทิ้งความเศร้าความหลัง
ความฝันอันพังภิณฑ์ไว้เบื้องหลัง
กับโลกชุลมุนที่ตัดสินใจพรากมา
ที่พรากลา
โลกที่มีแต่ป่าคอนกรีต.
.และทุกสรรพชีวิตมีแต่เร่งรีบแข่งขัน
ที่ผู้คนอลหม่านราวมดเมือง 
หาความประเทืองประทับใจในน้ำใจ
และธรรมชาติได้ยากยิ่งขึ้นทุกวัน
หันหลังชนกันหันหน้าไปก็พบแต่
ความแล้งไร้ 


ซึ่งยิ่งหลอมละลายให้น้ำนวลในเนื้อจิตเนื้อใจ
นับวันจะค่อยๆหายไปสลายไปตามกาลเวลา
ไปกับฟ้ากับดิน
ที่ไม่เคยถวิลมีเวลาแม้นจะแหงนมอง
ว่านะบัดนี้
ฟ้ายังสีฟ้าดีอยู่หรือไร
หรือว่าแปรไปเป็นมืดดำเทาทึมด้วยมลพิษ
รอเวลา
จะมืดมิดไปตราบจนชั่วนิจนิรันดร์กาลแล้วหรือยัง


ด้วยพลังความชั่วร้ายรายรอบจากมนุษย์ทุกผู้
ทั้งผู้ประกอบการและผู้รู้เท่าไม่ถึงการณ์
ที่สรรสร้างสารพิษ
ผลิตผลิตภัณฑ์ทุกสรรพสิ่งหลากหลายประเภท
ออกมาจากโรงงานนานานับล้าน
มาเสนอสนองความเป็นอยู่นี้
ที่มิได้ใช้หลักการความสมถะพอเพียง
มาหลอกล่อเชิญชวนทางโฆษณา
เรียกร้องความต้องการตามๆกันไป
ให้มนุษย์ผู้สิ้นไร้ปัญญา
พากันดื่มกินบริโภคทรัพยากรเกินความจำเป็น


และจะเอาเวลาไหนแหงนเงยเล่า
หากหน้าตาและปากจ่อตลอดเวลา
อยู่ที่เครื่องมือสื่อสาร
ที่พูดจ้อจนน้ำตาลกระจายกระจุย
ไม่เลือกถิ่นที่
บางทีก็ทั้งตลกทั้งน่าขัน
ยามได้ยินเรื่องบางเรื่องในที่สาธาณะ
ที่หลุดออกมาจากคนพูดแบบไม่ได้ตั้งใจ


จนต้องหันหน้าหนีออกไปเบือนยิ้มด้วยกลั้นไม่อยู่
แล้วคิดดูๆให้ปลงตก
กับโลกแสนรก
แสนจะมากมีเทคโนโลยี่
ทั้งวี่วันกับสวรรค์นานา
ที่ต้องใช้เงินแลกมาใช้ความเครียดแลกไป


อย่างนี้จะมีเวลาที่ไหนให้ไหวเปิดละมุนละไม
ให้เนื้อใจแสนดีได้รับรสสดฉ่ำร่ำริน
ของธรรมชาติพิลาสพิไลได้เล่า


และนี่คือบทบาทชาวเมือง อันนะบัดนี้
ที่บาหลีมิเคยประเทืองประทับใจเอาเสียเลย
บาหลีจึงได้เพียงแต่พยายามวางเฉย
เฝ้าอดทนรอเวลา
เพียรพาร่างห่างมาจากลามาให้ลางเลือน
จากทุกสรรพสิ่งเสียง
แห่งดนตรีเมืองดนตรีคน
อันอลวนอลเวงวายวุ่นหมุนโลก
ให้ราวใกล้จะขาดเกลียวผึงออกจากกันไปทุกทีขณะทุกนาที..


บาหลี..ผู้หญิงช่างฝัน 
ที่พยายามปันหอมหวาน 
จึงแบ่งร่างและหัวใจ ไหวสะออนมารอออดอ้อนวอนเว้า
ให้ธรรมชาติแห่งเกาะในฝันสวรรค์สะอาดบริสุทธิ์
ที่ยังเงียบงามพิสุทธิ์ใสยังไกลห่างไกลโลกมายา


มาดูมาสัมผัสความฝันในวัยเยาว์อีกรูปแบบหนึ่ง
ที่ยังถูกซ่อนเร้นจากรอยเท้ามนุษย์มากมีมากมาย
ที่จะพากันมาบุกทำลายฝากรอยไว้ให้ทรายงาม
ราวถูกหยามเหยียบ


ทันที่..
ที่เครื่องบินจอดนะรันเวย์
และบาหลีสะพายกระเป๋าใบงามออกมา
รับกลิ่นบรรยากาศไอร้อนที่พร่างพรูมาทุกทิศทาง
 แทนอากาศแอร์คอนดิชั่นฉ่ำเย็น
อย่างตามสนามบินหรู
คู่อาคารผู้โดยสารขาเข้าออกตามเมืองใหญ่ๆทั่วโลก


ที่ทำให้หัวใจดวงหดหู่เหงาเศร้า
ก็ราวกับดวงดอกไม้เมืองร้อนได้บานรับ
แสงตะวันจริงตะวันใจอีกคราครั้ง
อย่างวิญญาณนักท่องเที่ยวผจญไพร


บาหลี..ติดต่อกับบริษัทรถเช่าผ่านทางอินเตอร์เนต
ที่แสนสะดวกรวดเร็วและนะบัดนี้รถก็มาจอดรอรับ
เป็นที่เรียบร้อยเสร็จสรรพพร้อมที่จะขับออกไป
เธอ ก้าวขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับ
พร้อมกับโยนกระเป๋าไปทางเบาะหลัง
พร้อมกันกับที่ถอนหายใจอย่างโล่งอก
ที่จากนรกเมืองมาเสียแสนห่างไกลได้


เตรียมพร้อมเผชิญโชค
กับโลก..กับเกาะ*ลอมบอคในฝัน*อันคือสวรรค์ทายท้ารอพิสูจน์
ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า
เธอสูดลมหายใจยาวอีกครา
รับเอาอวลหวานหอม
ของมวลพะยอมดวงดอกไม้เมืองร้อน
ที่กำลังร่ายฟ้อนเริงระบำอ้อนพรายแดดสลับสีสะพรั่ง
อยู่ริมสนามสองฟากฝั่งอาคารที่มุงหลังคาด้วยจาก
หากถูกออกแบบให้งามขึ้น


 
บาหลี..ยิ้มหวาน และค่อยๆสตาร์ทรถอย่างช้าๆ
พร้อมกับกางหนังสือแผนที่เส้นทาง
ที่มีไว้คู่กายไว้ใช้สำหรับวิญญาณนักผจญภัย
วางเคียงใจตรงหน้ารถ..
ใจดวงหวานละไมเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
และ
นี่แหละคือสีสันของชีวิตนักเดินทาง
ที่ดังต้องมนต์เสน่ห์
ให้หัวใจและร่างอยากแรมรอนร่อนเร่
มิหยุดโอ้ละเห่หัวใจ
ให้ติดปีกโผผินบินท่องไป
ราวนกไพรหัวใจพเนจรไม่รู้สิ้นสุด..


ให้มนุษย์ผู้รักการแสวงหาชีวิต
แปลกเปลี่ยนได้สัมผัสรสชาติอันแสนหวานหอม
ทั้งของสถานที่
ทั้งธรรมชาติทั้งเมืองทั้งไพรทั้งผู้คน
ที่จะแปลกเปลี่ยนไปไม่มีวันเหมือนกัน
 

ได้เรียนรู้ประเพณี ภาษาวัฒนธรรม 
ความเป็นอยู่ในวิถีอันแตกต่างกันไป
ที่จะนำมาเร้าไหวปลุกชีพชื่น
ให้รู้ตื่นมารับความจริงว่า


ธรรมชาติในโลกกว้างไกลนี้
ยังมีถิ่นที่อันแสนยิ่งใหญ่
อีกมากมายนักรอให้เราไปทายทัก
ไปค้นหาไปพักใจไปเสพสุนทรีย์
และ
พลีน้อมรับความจริงแห่งชีวิตว่าเรานี้ราวธุลีดิน


บาหลี..เพลินคิดไปนิดเดียว
พร้อมกับค่อยๆเหยียบคันเร่ง
พารถเคลื่อนตัวออกช้าๆ
หากแต่..!ทันพอที่จะเหลียวเห็นจากกระจกหลัง
ว่ามีใครบางคนวิ่งตามมาโบกมือให้ชะลอรถ..


บาหลี..จึงจำต้องหยุดรถ..
และค่อยๆเลิกแว่นสายตา
ดูใบหน้าผู้วิ่งตามหลังมาอย่างละล้าละลัง
อย่างน่าสงสาร 
ที่กำลังยืนหยุดหายใจด้วยความเหนื่อยหอบ
เพราะบนหลังยังมีเป้เดินทางใบใหญ่พอกันกับของบาหลี
ที่สะพายบนบ่ามาด้วย..


เขา..คนดีตรงหน้า
คือหนุ่มใหญ่ผิวคร้ามสีทองแดง
หากแต่สังเกต
ให้ดีราวจะแกล้มไปทางดำราวกับ
เพิ่งไปอาบแดดที่ไหนมา
และ
ที่บาหลีแสนรู้สึกดี
ที่แสนมีพลังตรึงใจให้บาหลีชะงักงันคือ
นัยน์ตาสีสนิมเหล็กที่แสนเศร้า
ดูสงบล้ำลึกราวผลึกน้ำค้างกลางใบบัวยามอุษาฟ้าสาง
ที่งามแผกพินิจ 


ที่นะบัดนี้น้ำนัยน์ตาสวยเศร้านั้น
ราวกำลังทอแสงวะวิบวับรับแสงสีเงิน
ของเรียวแดดในยามสาย
ให้สะท้อนพรายงามจนน่าตะลึงหลงงงไปชั่วขณะ


บาหลีอึ้งอั้น ตกใจ!
ด้วยไม่เคยคิดว่า
ชั่วชีวิตหนึ่งนี้จะได้พบบุรุษที่
เกิดมาชาตินี้เธอคิดว่าเขาแสนจะโชคดี
ที่ได้รับพรประทานให้มีดวงตางาม
ราวเทพ..พรหมพลีใจปั้นตั้งใจส่ง
สั่งตรงให้ลงมาเกิดผิดที่
มาประดับผืนโลกนี้แทนสวรรค์
ในร่างผู้ชายกำยำที่ช่างหายากยิ่งนัก


ให้เกิดประกายรัศมีงามฉ่ำเย็นยามสบตา..
ราวกับมีพลังแสงแห่งเมตตาปรานีกระจายพรายพร่าง
คล้ายละอองน้ำค้างพร่างรินกระเซ็น
รายรอบให้สดชื่นในหอมห้วงแห่งดวงใจ
แล้ว
บทสนทนาเสียงนุ่มหนักแน่น
หากทว่าแฝงพลัง
อันอบอุ่นอ่อนโยนก็ตามมา


ที่นะนาทีแรกนั้น
บาหลีก็พลันลงความเห็นในใจ
*ผู้ชายอะไรช่างดูดีไปหมด..*ได้แค่นั้น
แม้กระทั่งน้ำเสียงนุ่มนวลชวนฝัน
อันอ่อนนุ่มราวขยี้ฟองเบียร์
ก่อนที่จะเอียงหน้าตั้งใจฟังคำบอกเล่าสนทนา


*ผมต้องขอโทษก่อนนะครับ
ที่มาโบกรถคุณให้หยุดกระทันหัน
ผมเห็นคุณ..ในเครื่องบินแล้วครับ
เพราะคิดว่าคุณต้องเป็นคนไทย
ผมกำลังจะหารถไปที่พักครับที่ Novotel  Coralian Resort
ที่มีความผิดพลาดทางเทคนิคเกิดขึ้นครับ
รถของทางรีสอร์ทเกิดสตาร์ทไม่ติด
และ
ต้องรออีกคันมารับนานมาก


บังเอิญเจ้าหน้าที่
บอกว่าคุณกำลังจะไปที่นั่นครับ
แนะนำให้ผมลองตามคุณมาขออาศัยติดรถไปด้วยกัน
หากขี้เกียจเสียเวลานั่งรอจนมืดค่ำ
และบอกว่าเราสองคนชาติเดียวกันด้วย..
ผมจึงหวังว่าคุณจะกรุณานะครับ


เอาละซี..นะ
บาหลีคิด..ในใจ
จะทำไงดี
ทั้งที่ตั้งใจจะแวะชมสถานที่ต่างๆ
ตามรายทางก่อนจะถึงที่พักเพื่อเช็คอิน
 

เพราะนี่เพิ่งจะสายนิดเดียวเองยังมีเวลาเหลือเฟือ
บาหลี..หยุดคิด..และตัดสินใจบอกเขา
*ไม่รังเกียจค่ะ 
เพราะเราคนไทยด้วยกัน
หากต้องให้คุณคิดตัดสินใจใหม่
ระหว่างรอรถมารับ
กับแกร่วห้อยตามฉันไปทุกที่
หลายที่ท่องเที่ยวรายทาง
ที่ฉันจะหยุดรถแวะชมก่อนถึงที่พัก
ให้คุณตัดสินใจว่าจะไปหรือจะอยู่รอนะคะ
จะได้มาบ่นว่าฉันทีหลัง


เพราะ
ฉันตั้งใจจะดูพระอาทิตย์ตกที่..ที่หาดมาวูน
ก่อนจะไปนอนฝัน
รอวันพรุ่งนี้ที่จะได้ออกสำรวจเส้นทาง
ผู้ชายนัยน์ตาช่างฝันอันแสนอบอุ่นอ่อนโยน 
ใช้เวลาไม่ถึงเสี้ยววินาที
ก่อนที่จะระล่ำระลัก 
*ตกลงเลยครับดีเสียอีก
และขอบคุณคุณด้วยซ้ำที่ให้นั่งรถแล้วยังจะพาผมไปด้วย
เกรงแต่จะไปรบกวนคุณเท่านั้นเองครับ*


*ไม่เป็นไรค่ะ
ฉันเห็นใจเราคนไทยต่างบ้านต่างเมือง
และที่สำคัญ
คุณอุตส่าห์วิ่งตามมาตั้งไกล 
หากให้คุณเดินแบกกระเป๋ากลับไปอีกรอบท่าจะลิ้นห้อยค่ะ*
อ้าวขึ้นมาค่ะ.
เสียเวลาเที่ยวแล้วละค่ะหากช้าไป*


*ตกลงคุณให้ผมขับดีไหมละครับ
ผมจะได้สบายใจว่าไม่รบกวนคุณเกินไปนะครับ*
ได้ค่ะยินดี มาค่ะ
งั้นส่งเป้มาฉันจะช่วยเก็บค่ะ*
และแล้ว...ราวฟ้าดินมีตา
หรือว่าโลกเรานี้
อยู่ในเงื้อมมือพระพรหมผู้บันดาล
ให้ร่างสองร่างต่างไม่รู้จักกันมาก่อน
ได้มานั่งอิงอ้อนเคียงกันไป


ราวกับ..
คู่หนุ่มสาวเกี่ยวก้อยกัน
มาดื่มน้ำผึ้งฝันพระจันทร์หวาน
ในท่ามกลางเวิ้งฟ้ากระจ่างใส
กับ
เรียวเมฆขาวละมุน
ดวงดอกแดดละอออ่อนอุ่น
กับสายลมพรายพร่างพรายพัด
ให้อบอุ่นอ่อนหวานอ่อนโยน
พลันบังเกิดเกิดขึ้นในหัวใจคนไกลบ้าน
ให้ได้เริ่มฉากฝันสวรรค์หวานขึ้นนะบัดนี้
......................
จบภาคแรก..
ต่อด้วย
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/poem63939.html
สวรรค์ลา 
เชิญติดตามค่ะ
...............................


http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song4.html
จงรัก   
โปรด อย่าถาม ว่าฉันเป็นใคร
เมื่อในอดีตและโปรด อย่าถาม 
ว่าอดีต ฉันเคย รักใคร
รู้ไว้อย่างเดียว เดี๋ยวนี้รักเธอ
และรักตลอดไป รักมากเพียงไหน 
กำหนดวัดได้ เท่าดวงใจฉัน
อย่า เพียรถาม ว่าฉันจะรัก 
เธอนานเท่าใดฉันตอบไม่ได้ 
ว่าฉันจะรัก ชั่วกาล นิรันดร์
เพราะชี วิตฉัน คงไม่ยืนยาว
ไปถึงปานนั้นรู้แต่เพียงฉัน 
หมดสิ้นรักเธอเมื่อ ฉันหมดลม
อย่า เพียรถาม ว่าฉันจะรัก
เธอนานเท่าใดฉันตอบไม่ได้ 
ว่าฉันจะรัก ชั่วกาล นิรันดร์
เพราะชี วิตฉัน คงไม่ยืนยาว
ไปถึงปานนั้นรู้แต่เพียงฉัน 
หมดสิ้นรักเธอเมื่อ ฉันหมดลม...