กรานศิระกราบขอพร หลวงพ่อโสธรอธิษฐาน ให้ชาติศาสน์กษัตริย์ธำรงกาล ให้ลูกหลานไท...อิสรา มีวิญญาณรักสามัคคี หยาดเลือดพลีหาญกล้า หลั่งทุกหยดรดรินพสุธา อย่าหมายว่าศัตรูใดจักได้ครอง แผ่นดินนี้ให้ข้าวให้น้ำ เจ้าเหยียบย่ำหัวใจเราผอง ไทยรักไทยยอมเลือดนอง หมายปองเทิดคุณแผ่นดิน จะเชือดเนื้อแลเถือหนัง ให้เจ้าหลั่งน้ำตามิสิ้น แล้วโยนศพประจานให้กากิน ไร้เศษชิ้นดั่ง..ผงธุลี...ใต้ฝ่าเท้า... สังเวย..วิญญาณบรรพชน และ..ผู้คนบริสุทธิ์เหน็บหนาว ให้พ่อแม่พี่น้องไทยเลิกรานร้าว แล้ว..ปล่อยเจ้าลงนรกตกอเวจีตราบชั่วกัลป์.... ................ พุดพัดชารักทั้งไทยพุทธแลพี่น้องมุสลิม แต่.. ด้วยความโศกสะเทือนใจ ที่เห็นคนไทยฆ่าไทยกันเอง ในแผ่นดินไทที่ก่อเกิดกำเนิดกาย ไม่ว่าเราต่างจะมีเชื้อสายมาจากไหน นั่นคืออดีต... ปัจจุบันคือเรามีผืนดินขวัญให้รู้รักสามัคคี มีองค์พระประมุขที่ทรงทศพิธราชธรรม งามล้ำด้วยพระจริยวัตรแห่งพระเมตตาบารมี ที่ทรงโอบเอื้อ ทุกศาสนาอย่างไม่เลือกที่รักมักที่ชัง ทรงอุทิศพระวรกายลำบากตรากตรำ หยาดพระเสโทร่วงพรำ มาอย่างยาวนาน ด้วยความรัก เพื่อทรงเป็นสัจจธรรมตัวอย่าง สอนว่า เราคือคนบนแผ่นดินเดียวกัน และ โลกของเรานั้น..ขอให้สมานฉันท์รักกันดั่งพี่น้อง* รู้ปรองดอง เพื่อจักได้มีเพียงความสงบร่มเย็นเป็นสุข ไปทุกหย่อมหญ้า..ได้เกิดมาทำความดีก็เพียงพอพอเพียง.. และ เพราะทุกสงคราม เพียงนำมาซึ่งการทำลายล้าง ความปวดร้าว โศกนาฏกรรมแห่งการพรากจาก ซึ่งมวลมนุษยชาติควรตระหนัก เอาบทเรียนแห่งอดีตที่ย่อยยับมาพิจารณาไตร่ตรอง ไม่นานช้า..โลกก็จักหมุนไปสู่ความพินาศ เพราะ...ภัยธรรมชาติที่คงหนักหนาสาหัสกว่าอยู่แล้ว.. บทกวีนี้จึ่งเพียงมีเจตนา พลีรจนา แด่ผู้ร้ายใจทมิฬที่ฆ่าผู้บริสุทธิ์ เด็ก ผู้หญิง นอกสนามรบ อย่างไร้มนุษยธรรม...เพียงนั้น
จาก เสี้ยวตอนหนึ่งของ *แด่พสุธาที่ข้ารัก* พลีรจนาด้วยความรักชาติ รักแผ่นดิน ......................... ปริม.. กำลังนั่งอยู่ตรงนี้ ตรงหน้าลูกผู้ชาย*คนดีศรีอยุธยา* ผู้ชายผิวคร้ามแดดและนัยน์ตาโศก ผู้ชาย ที่ทำให้โลกหยุดหมุนราวย้อนยุคย้อนรอย สู่อดีตเมืองเก่าของเราแต่ก่อน ให้ย้อนคิดไปถึงภาพ ในอาบเอื้ออาทรอาวรณ์อาลัย *ถึงลูกผู้ชายไทยชายชาติทหาร* ที่กำลังเปลือยร่างท่อนบน ปล่อยให้ผิวคร้ามแดดนั้นสุกปลั่ง ด้วยหยาดเหงื่อที่ผุดพรั่งหยาดรินอย่าง เททุ่มทุกพลังบรรเลงเคี่ยวกรำฝึกฝนเพลงดาบเพลงรบ พร้อมออกทัพ..จับศึกกับพม่าข้าศึก ที่จักให้สำนึก หลั่งน้ำตารินรดหยดบนหลังเท้า..*ว่ามาผิดที่* ตราบจนถึงวินาทีสุดท้าย จนสายเลือดสิ้นหยาด ว่าอย่าได้หมายมาดแม้เพียงคิด จะมาข้ามศพลูกผู้ชายชาติไทย หัวใจสิงห์หัวใจไทใครสักคนในผืนดินทองแห่งนี้ ที่จะยอมพลีทั้งร่างใจ ยอมพลีสิ้นจิตวิญญาณ เพื่อรักษาผืนแผ่นดินธรรมแผ่นดินทอง ไว้ให้ผองลูกหลานไทยได้ภาคภูมิ.. ได้หยัดยืนอย่าอิสรา..มิเป็นข้าเป็นทาสใคร! ......................... ........................................
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song510.html แผ่นดินของเรา แผ่นดิน ของเรา ย่อมเป็น ของเรา ชาติไทย ใกล้ไกล ย่อมเป็น ของเรา ชาติไทย เลือดไทยไหลโลม ลงดิน ใครหมิ่น ศักดิ์ศรี คนไทย ย่อมมีวัน สักวัน ให้ไทย ล้างใจ อัปรีย์ แผ่นดิน ของเรา ย่อมเป็น ของเรา อยู่ดี ที่ใด ย่อมเป็นของไทย อยู่ดี หากเชือดเฉือนไป คราใด ย่อมแสน หวั่นไหว ชีวี ปฐพี แหลมทอง ช่วยกัน คุ้มครองป้องกัน แผ่นดิน ของเรา ย่อมเป็น ของเรา อยู่ดี ที่ใด ย่อมเป็นของไทย อยู่ดี หากเชือดเฉือนไป คราใด ย่อมแสน หวั่นไหว ชีวี ปฐพี แหลมทอง ช่วยกัน คุ้มครองป้องกัน สัก วันต้องคืนกลับมา มั่นใจ เถิดหนา ขอพลี ชีวารักษาชาติไทย ชาติไทยคู่ฟ้า เลือดทา แผ่นดิน...
พุด 27 พ.ค. 2550 22:12 น. - ID 102922 
4068
4
0
28 พฤษภาคม 2550 08:52 น. - comment id 702346
ไพเราะมากครับ
28 พฤษภาคม 2550 09:09 น. - comment id 702349
แด่บุรุษไพร บุรุษแห่งสายน้ำ..รักนิรันดร์ ผู้สร้างสรรฝัน รักวิถีไทยวิถีธรรมวิถีทองวิถีทุ่งค่ะ
จากเสี้ยวตอนหนึ่ง ในเรื่องรักรจนา ลูกควาย..สายน้ำ ................... http://www.thaipoem.com/forever/ipage/poem77607.html ............ font color=#8C00D8> วันที่ฟ้าเป็นสีฟ้าแจ่ม ถูกแตะแต้มด้วยเมฆนวลกระจาย ชายหนุ่มร่างเพรียว..คร้ามแดด หญิงสาวร่างงาม..อรชร พาร่างและหัวใจแสนสะออนแสนอ่อนหวาน ไปรับฟ้าสว่างกระจ่างใส อวลอากาศพรายไหวอิ่มอุ่นด้วยดวงดอกแดดสีทอง ด้วยดวงใจที่แสนอบอุ่นอ่อนโยนพอกัน..พร้อมกัน เขาพากันขี่จักรยาน...เคียงคู่ขนานกันเข้าไป ในเส้นทางลูกรังสายเล็กๆ.. ที่ทอดยาวเข้าไปถึงเชิงเขาริมลำธาร ผ่านนาข้าว เขียวขจี ที่มีบึงบัว สะพรั่งดอกหลากสีชูช่อชันบานตระการ มีดงตาล นกระยาง คอยจดๆจ้องๆ ค่อยๆย่องเดินด้วยขายาวๆเก้งๆก้างๆ.. เฝ้ารอล่าเหยื่อ..หลังคืนฝนตก ที่กบเขียดเรไรร่ำ พากันเริงร่าร้องฮึมฮัม ไปกับสายฝนพรำกับสายฝนโปรย ที่หยาดโรยละอองหยาดน้ำแสนงาม ราวหยาดน้ำค้างเพชรน้ำค้างไพร ให้พราวใสค้าง ตกตรงกลางใบกลมกลิ้งวะวูบวับ จับตามยอดข้าว ใบหญ้า ใบบัวในบึงกว้าง รออุษาสว่าง รับพรายแสงพราว..รับแพรวแสงทิพย์อาทิตย์อุทัย...อรุโณทัย ที่ค่อยๆมาเยือนหล้าสะท้อนไพร สะท้อนพร่างลงนะกลางเรียวใบ และ ให้หยาดน้ำค้างใสน้ำฝนพราว ได้กลิ้งกระทบรับวะวับวาว.. *ราวอัญมณีสีรุ้ง*หลากสีมณีนางฟ้าดวงจรัส ก่อนจะค่อยๆกระจายพรายพัดแสงให้ระเหยหาย กลายเป็นมวลหมอกเมฆวัฎจักรวน ลมหลังฝน..เย็นชุ่มฉ่ำระร่ำริน พรายพรมห่มพัดร่างจนหนาวเยือก รับอรุณอุ่นอวลไอของหยาดละอองใสสายจากปรายฝน จนต้องละเมียดกมลหายใจ ให้... ไอเย็นค่อยๆซึมซึ้งเข้าไปถึงบึ้งใจบึงใจ ให้ยิ่งพร่างใสไสวหวานรับสายแสงสดชื่น ปลุกร่างให้ตื่นตาตื่นใจไปกับมวลธรรมชาติชนบท ที่ช่างแสนสงบงดงามเงียบงาม ณ..ยามนี้ ในยามนี้.. ................ ....................
จากเสี้ยวตอนหนึ่ง ในเรื่องรักรจนา ขวัญข้าวขวัญชีวิต http://www.thaipoem.com/forever/ipage/poem76322.html ขวัญข้าว ขวัญชีวิต! http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song6197.html อัญเชิญบทเพลงพระราชนิพนธ์..สายฝน..) .......... ลำเนาไพร กำลังจะไปเยี่ยมเพื่อนรักคนดีที่สุรินทร์ และ กำลังใช้เส้นทางอิสานใต้สาย226 เลาะเลียบเส้นทางรวงข้าวรวงทอง ที่กำลังแตกยอดละอออ่อนผ่องละมุน ไหวกอรอรับสายฝนพรมพรำ ทั้งนาดอน และ นาในระบบชลประทาน ลำเนาไพร อยากจะร้องไห้ตลอดทาง กับเส้นทางสายงามนี้ ที่คิดถึงมิ่งมิตรกวีคนดี ที่เคยรจนาไว้นานมา ให้มาหวานหอมออดอ้อนสะออน อ่อนโยนละมุนละไมในหัวใจเป็นยิ่งนักแล้ว เส้นทางสู่ชนบท.... ลำน้ำน่าน เมื่อลมล่องข้าวเบาเงาเมฆเคลื่อน ท่ามกลางเดือนฝนฟ้าจะลาล่อง ริ้วรวงข้าวแตกดอกออกรวงรอง มีเพียงฉันเที่ยวท่องล่องเรื่อยมา จากถนนเมืองเก่าเงาโอฬาร มีเพียงบ้านทอดนิ่งชินหนักหนา ข้างนอกรุ่งในบ้านร้างทางน้ำตา มองขอบฟ้าแคบนิดขังปิดไว้ เงาตะวันเคลื่อนคล้อนสะท้อนดวง เมื่อฝนร่วงหล่นนานวิญญาณไหว บ้านหลังเก่าทอดเผยเปรยรำไร ติดปีกฝันวิญญาณไพรให้กระเซ็น สู่เส้นทางรายล้อมด้วยกองฟาง ถูกปล่อยร้างสีหม่นจนเลือนเห็น เถาย่านางยอดสล้างกลางลำเค็ญ ไม่เคยเว้นแตกช่อกอชีวิต คือเส้นทางสายนั่นฉันเคยผ่าน ทุกวันวานภาพเก่าเงาตามติด ถือปิ่นโตตามแม่สูงแค่นิด ดอกข้าวติดแตะแก้มแย้มทายทัก ฉันเปียกโชกแล้วแม่แท้ไม่ทัน แม่ยิ้มหันหัวเราะเพราะข้าวหนัก หยุดเดินทางให้ฉันนั้นผ่อนพัก หยิบปิ่นโตแห่งรักไปถือแทน แม่บอกฉันนั่นคือลูกชาวนา เกิดใต้ฟ้านาดินถิ่นหวงแหงน ในความจนรากเหง้าเราขาดแคลน แต่ดวงใจฉาบแน่นแผ่นทองทัน รายริมทางพร่างพราวด้วยข้าวรวง ฝนจากสรวงปราดหนึ่งตรงบึงนั่น แม่บอกกล่าวฝนฤดูผู้กำนัล โปรยฝนฝันไล่ล่องท้องข้าวเบา หยาดน้ำค้างแต้มดอกหมอกตรงโน้น เสียงตะโพนแว่วฟังดังหงอยเหงา พระสงฆ์เดินฝ่าน้ำค้างย่างแผ่วเบา ทุกยามเช้าบิณบาตรตามยาตรา แม่และฉันสวนทางกลางครรลอง พระท่านมองเงียบนิ่งยิ่งค้นหา แม่บรรจงตักข้าวเคล้าแกงปลา อธิษฐานต่อหน้าพระพุทธพงศ์ ให้ลูกชายชาวนาทายาทหนึ่ง ได้พบซึ้งรสธรรมนำสู่หงษ์ ถางเส้นทางร้างไร้ในกลางดง สืบเกวียนกงบรรทุกข้าวชาวนาไป ไปหว่านหวังกลางทางทุกย่างก้าว ให้ข้าวขาวแตกดอกงอกไสว ในสามัญสำนึกตรึกตรองใจ สืบสกลคงไว้ความสามัญ แม่วางข้าวช้าลงตรงบาตรพระ ทุกผัสสะเงียบนิ่งคล้ายปริ่มฝัน เรื่อลำแสงสะท้อนงามตามตะวัน เส้นทางฝันสายรวงข้าว...ฉันเข้าใจ ------------------------ ข้าพเจ้าชอบที่จะเดินไปบนเส้นทางสายรวงข้าว ที่ที่มีผืนนาเขียวขจี มีลมล่องข้าวเบาพัดแผ่ว ในยามเช้าที่เคยเดินถือปิ่นโตไปใส่บาตรตามหลังแม่ ข้าพเจ้าตัวเล็กนิดเดียว น้ำค้างตามเรียวรวงข้าวพรมพรำจนเปียกโชก ดอกข้าวติดเรียวแก้ม ...แต่ข้าพเจ้ากลับรู้สึกสนุกและสดชื่น ในชีวิตที่เป็นธรรมดาเรียบง่ายและในความเป็นสามัญ มีความสุขซ่อนงาม เพียงเราเปิดใจรับ และโน้มใจสู่ความเป็นสามัญ มองเห็นใจผู้คนที่เดินร่วมทาง มองเห็นความสามัญคือความสุขที่หมุนโลก วันนี้ฝนปราดมาชั่ววูบในตอนเช้า ข้าพเจ้านึกถึงฝนไล่ท้องข้าว ต้นไม้กระถางเล็ก ข้าพเจ้าได้ย้ายไปเพาะในกระถางใหญ่ ซึ่งหากมีผืนแผ่นดิน จักเอาไปปลูกไว้ในผืนแผ่นดินใหญ่ ให้ต้นไม้ที่เพียรเพาะได้ซึมซับพลังแห่งผืนแผ่นดิน ทำได้แค่ย้ายกระถางให้มันใหญ่ขึ้น .. ใจหนึ่งกลับหวนคิดถึงเส้นทางสู่ชนบทกับถนนสายรวงข้าว กับผืนแผ่นดินที่มองไปไกลสุดลูกตา เต็มไปด้วยท้องทุ่งที่เคยวิ่งเล่น ที่วันวานยังตราตรึงในหัวใจไม่เคยจางคลาย ............... ................
28 พฤษภาคม 2550 09:33 น. - comment id 702366
กรานศิระกราบขอพร องค์อมรเจ้าตรัยตรึงษ์สวรรค์ เสวยสุขศฤงคารอเนกอนันต์ สั่งสมกุศลกรรมบารมี โปรดบำรุงสยามรัฐพิพัฒน์ผล เสพโสภณศิวิไลซ์ไปทุกที่ ปกราษฎรสละทุกขานันต์อยู่ในที ตลอดดิลกโกฏปีนิจกาล ธำรงชาติศาสน์กษัตริย์เพริศไพบูลย์ จรัสจรูญแจร่มหล้าพิเศษพิศาล ประชามีศีลธรรมนำวิญญาณ เบิกบานทั่วแว่นแคว้นแดนอมรา ผนึกหทัยหลอมรวมเป็นหนึ่ง ชนพิงพึ่งชนได้ดังปรารถนา สามัคคีมั่นไว้ป้องพสุธา ใจหาญกล้าฝ่าศัตรูผู้มุ่งร้าย ถ้าหากมีผู้ใดที่ใจพาล ริคิดประหัตประหารประมาณหมาย หากเหล่าชนผนึกกำลังทั้งใจกาย ปิศาจพรายมาประยุทธก็ยับเยิน คือสิ่งวิเศษแด่มวลมนุษยชาติ จงหมายมาดกอปรกระทำอย่าเคอะเขิน ปฐพีจะพิจิตรพิมานเพลิดเพลิน อัญเชิญเหล่าเทพยดามาแดนดิน
28 พฤษภาคม 2550 11:58 น. - comment id 702415
เคยรักใคร่ห่วงไย ............ ผืนป่าใหญ่และท้องนา.............. เคยเล่นวิ่งไล่ กระโจนน้ำใส จับปูปลา เนิ่นนานแล้วเกือบลืมเรื่องราว และข่าวคราวของภูมิลำเนา...คิดถึงจังได้เวลากลับไปหา..ตามเสียงกระตุ้นเตือน.. ของแผ่นดิน..ที่หวังดี
28 พฤษภาคม 2550 12:24 น. - comment id 702420
28 พฤษภาคม 2550 12:32 น. - comment id 702423
28 พฤษภาคม 2550 12:39 น. - comment id 702430
28 พฤษภาคม 2550 16:35 น. - comment id 702557
เสียดายนะคะบางคนยอมขายแผ่นดินเกิด ทำไมเขาไม่นึกถึงบุญคุณแผ่นดินที่เขาได้เกิด อยู่ อาศัยซุกหัวนอน และเขาไม่หวังที่จะฝังร่างลงบนแผ่นดินนี้เลยหรือ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
