http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song481.html บทเพลงคิดถึง ขวัญหล้ากำลังเดินดายเดียว ท่ามจันทร์เสี้ยวลอยดวงเหนือขอบฟ้า... ริมฝั่งฝันพะงันงาม มีปาร์ตี้เมามันส์ ให้ขวัญหาย หาย หาย หากทว่า..ทุกสิ่งจะร้ายหรือดี ก็ชีวิตใครชีวิตฉัน เพราะทุกข์วิถีทางนั้น เราเองเป็นผู้ลิขิตบรรเลงบทเพรงพรหมชะตา อยาก..ทำสิ่งใด หากใจเราทำแล้วคิดว่าสุข ไม่ทุกข์ทนหม่นไหม้เศร้าเสียใจในภายหลัง ที่บางครั้งหวนแก้คืนมิได้..ก็จงทำไป แต่หากจิตดวงใสใจดวงดี ของเราเคยได้รับการขัดเกลา ให้รู้จักความว่างเปล่าปล่อยวาง รู้ทางแห่งการใช้สติใคร่ครวญทบทวน ด้วยปัญญา..เราก็อาจจะรู้ค่าของคำว่า อย่าก่อกรรม... ให้ทำดีจักได้ดี เพราะว่าคำว่าสวรรค์อยู่ในอกนรกก็อยู่ในใจเรานี่เอง ใช่...!ใครที่ไหนเลย ที่จะมารับเคราะห์กรรม คือการกระทำนั้นได้แทนเรา แล.. ไม่ว่านรกฤาสวรรค์ก็คงฝังอยู่ในจิตส่วนลึก จิตใต้สำนึกแห่งความคิดผิดชอบชั่วดี ที่บางทีก็พาให้เราสับสน บนหนทางสายโลกย์โศกสุข..ทุกข์มายาฝัน... ขวัญหล้า...จึงพาร่างอ้างว้างมาไกลถึงนี่ มาพลีจิตพลีใจ มาคิดทบทวนทุกเรื่องราวเสียใหม่ ด้วยดวงใจดวงจิต ที่เข้าถึงค่าคำว่าลมหายใจแห่งชีวิต นิดหนึ่งน้อยนี้ที่ช่างแสนสั้น รู้อ่อนน้อมถ่อมตน ยอมรับสัจจธรรมแห่งทุกวิบากรักวิบากกรรม ที่ย้ำรอยวน ให้รู้ทนกลืนกล้ำ ชดใช้ ลดละเลิกอัตตา ปรารถนาเพียงไม่เบียดเบียนผู้ใด รู้ให้อภัยเมตตา รักปรารถนาดีอย่างจริงใจ ยอมรับความเป็นไปแห่งปัจจุบัน อย่างไม่ไหวหวั่นไหวครวญต่อสิ่งใด หาก.. คิดว่าตัดสินใจรอบคอบแล้วในทุกเรื่องราว และ... กับคืนนี้ที่ฟ้าไร้ดาว เพราะ.. แรงลมหนาวหลังฝนหลงฤดู จึงพาให้ฤดี..ของผู้หญิงคนนี้ มองเห็นฟ้า..ที่จักเป็นเช่นฉะนี้ เป็นเรื่องแสนธรรมดา..ธรรมดาของชีวิต เปรียบประดุจดั่ง ราตรีบางค่ำ..ที่มีแสงจันทร์ฉาย และ.. บางคืนคราว ที่แสนหนาวพราย...เพราะไร้สิ้นเดือน..ดวงดารา...!!!! http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song481.html คิดถึง จันทร์ กระจ่าง ฟ้า นภา ประดับ ด้วยดาว โลก สวย ราว เนรมิต ประมวล เมืองแมน ลม โชย กลิ่น มาลา กระจาย ดินแดน เปรืยบ มี แสง คนึง ถึง น้อง นวลจันทร์ งาม ใด หนอ จะพอ ทัดเทียบ เปรียบน้อง เจ้า งาม ต้อง ตาพี่ ไม่มี ใครเหมือน ถ้า หาก น้อง อยู่ด้วย และช่วย ชมเดือน โลก จะ เหมือน เมืองแมน แม่นแล้ว นวลเอย... .............
27 มีนาคม 2550 00:00 น. - comment id 676855
คุณสมบัติที่ยอดเยี่ยมของการเป็นมนุษย์คือ การอ่อนน้อมถ่อมตน แปลลงในส่วนลึกของขั้วหัวใจว่า ทุกคนทำผิดได้ ทุกคนเป็นผู้สั่งสมกิเลสด้วยความตามไม่ทันของสติ ทุกคนต้องการการยอมรับ เราก็เช่นกัน ไม่ยกตนข่มท่านด้วยความสำนึกแห่งสตินั่นเอง เมื่อเป็นผู้อ่อนน้อมถ่อมตนแล้ว(ด้วยสติ) กิเลสก็ยากจะพอกพูนขึ้นได้ ถือเป็นบุญกุศล(แปลว่าการขัดเกลากิเลสให้เบาบางลง)ที่ยอดเยี่ยม พุดพัดชา ผู้รังสรรค์งานเขียนที่เตือนสติตน ก็เผื่อแผ่ผู้อื่นเป็นความงดงามโดยแท้ เมื่อตกตะกอนใจ คือใคร่ครวญสภาพธรรมด้วยธรรมะ เมื่อเห็นทุกข์ย่อมเห็นธรรม เช่นนั้นเลย ขอคารวะด้วยน้ำใสใจจริง
27 มีนาคม 2550 09:18 น. - comment id 676913
แวะมาอ่านผลงานครับ... พุดคงไม่มีเวลามาก แม้แต่ยามนอน