จูหรงจี ข้าราชการมิเกรงข้า ที่ข้าเข้มงวด หากแต่เกรงข้า ที่ข้าสุจริต ประชาชนมิได้ยอมรับข้า เพราะข้าสามารถ แต่หากยอมรับข้า เพราะข้ายุติธรรม ความยุติธรรม ทำให้ข้ากระจ่าง ความสุจริต ทำให้ข้ามีอำนาจ ทิฆัมพร หากหาแต่ความสงบสุข ก็อย่าไปห่วงยศ ตำแหน่ง เงินสมองไหล อำนาจ บารมี ควรจะเฝ้ามองคนที่หลงงมงายอย่างพิจารณา หึ หึ บางครั้ง....อย่างงี้กลับสุขกายสบายใจกว่าด้วยซ้ำ ...เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม....
22 มีนาคม 2550 10:17 น. - comment id 674717
ลืมเขียนชื่อเรื่องจ้า ตกลงเรื่องอะไรครับ ...แก่แล้วครับ แต่หนุ่มกว่าผ้ม
22 มีนาคม 2550 10:17 น. - comment id 674718
นั่นนะสิครับ เข้ามาอ่านตั้งแต่ตอนเช้า จะคอมเม้นท์ก็มะได้ มะเป็นไรครับ คนแก่ ๆ น้อง ๆ เค้ามะถือหรอก
22 มีนาคม 2550 10:20 น. - comment id 674723
ลืมบอกไปถึงจะแก่แต่หนุ่มกว่าผมเหมือนกัน หุหุ
22 มีนาคม 2550 11:56 น. - comment id 674802
ช่ายแล้วค่ะ ป. จะเข้ามาแซวก็ไม่ได้ ยังดีที่นึกขึ้นได้...อิอิ...
22 มีนาคม 2550 13:05 น. - comment id 674838
ผมก็เคยลืมนะครับ เป็นเรื่องธรรมดาของคน มีหลงลืมบ้าง บทกวีของคุณนั้นถูกต้องตรงประเด็นเลยครับ
22 มีนาคม 2550 14:08 น. - comment id 674897
ดีน่ะค่ะยังรู้ตัวเองว่าลืม แวะมาอ่านผ่านมาแซวค่ะ
22 มีนาคม 2550 14:11 น. - comment id 674900
ลืมเขียนชื่อเรื่อง..แต่อย่าลืมเพื่อนๆก็แล้วกันค่ะ.. แวะมาแซว..
22 มีนาคม 2550 15:13 น. - comment id 674965
อ้าว..ลุงแก่แล้วเหรอ..อิอิอิ แต่งมีไฟอยู่นี่นา.. หลายดวงเลย..
22 มีนาคม 2550 15:47 น. - comment id 674987
อ้าวแก่แล้วหรือคะ