เมจิคเชี่ยน
เพลงบทโศกบรรเลงวังเวงยิ่ง
ทุกๆสิ่งเงียบเหงาดูเศร้าสร้อย
สีแดงสดไหลเอ่อใจเหม่อลอย
น้ำตาย้อยหมดหวังกำลังใจ
ร่างนอนนิ่งไร้สติมิรับรู้
เพียงอยากอยู่แดนฝันอันหลับไหล
ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างแล้วห่างไกล
เหลือฝากไว้น้ำตาฆ่าผู้คน
ด้วยเหตุว่าความรักโดนหักหลัง
ถูกพลังความคิดสัมฤทธิ์ผล
ชักจูงจิตเข้าทางที่มืดมน
ทำร้ายตนด้วยมีดกรีดข้อมือ
พ่อกับแม่มาเห็นเป็นแทบคลั่ง
รีบฉุดยั้งชีวิตคิดยืดยื้อ
ตื่นขึ้นมาอย่าทำตาพร่าพือ
ขานเรียกชื่อกำชับรีบกลับมา
ไม่มีวี่มีแววต้องแคล้วคลาด
นุชนารถหลับไหลไร้กังขา
ลมหายใจหยุดลงตรงนิทรา
ดวงแก้วพร่ามืดดับลับนิรันดร์
เสียงสะอื้นร่ำไห้ชวนให้เศร้า
เสียงคำเว้
1015
8
0
หน้าส่วนตัว
