พิพัฒนชัย พรมศรี
ตะวันส่องแสง
แดดฉายลงมา ทาบทาทิวทุ่ง...
แผ่วลมผ่านโรย เหมือนโปรยกลิ่นปรุง ดอกฟางหอมลอย
ดอกหญ้าดาว วับวาวทางเกลื่อน เหมือนดังหยาดพลอย
แตะนิดต้องน้อย ราวมณีร่วงพรู พัดพรายลงดิน....
จะอยู่แดนไหน
สุดฟ้าแสนไกล คะนึงถึงถิ่น
ด้าวแดนแผ่นดิน �ที่เราจากมา เนิ่นนานแสนนาน
ดอกหญ้างาม งดงามดังก่อน �หรือร่อนร่วงราน
แดดร้อนดินแล้ง �ลมระงมแผ้วพาน �บ้านนาป่าเขา...
ทุ่มกายทุ่มใจ
เข้าโหมแรงไฟ หัวใจแรงเร้า
ยิ่งสร้างยิ่งทำ ระกำหนักเบา ดิ้นรนหนทาง
เจ้ามิ่งขวัญ ยิ่งวันยิ่งเดือน ยิ่งเลือนยิ่งราง
ทอดทิ้งทุ่งร้าง วันและวันผ่านเยือน เหมือนเดินทางไกล...
ตะวันส่องแสง
สาดแสงลงมา ทาบทาทางใหม่
1125
2
0
หน้าส่วนตัว
