สายน้ำที่ไหลไปไม่หวนกลับ ตะวันลับวันหนึ่งไม่ขึ้นสอง จันทราแก้วลอยเด่นไม่อาจปอง ดาวเกลื่อนนองนภาคว้าเปล่าพลัน สิ่งที่ตามองเห็นมิอาจเอื้อม ดั่งรางเลือนหลวงหลอกเช่นความฝัน เย็นไอหมอกม่านขาวคล้ายเปลวควัน ดุจไพสันต์มืดลึกผนึกทาง ถ้าสายน้ำไหลแล้วไม่หวนกลับ ตะวันลับวันหนึ่งขึ้นเป็นสาม จันทราแก้วลอยเด่นอยู่ทุกยาม ดาวเกลื่อนงามคว้าได้จะเด็ดชม ดั่งเวลาล่วงแล้วไม่หวนกลับ เมฆปลิวลับเปลี่ยนรูปแตกผสม แม้ความรักไม่อาจอยู่คู่ภิรมย์ แต่จะจมจับจิตชิดนิรันดร์ ภัทราภา 3 ตุลาคม 2552
1697
4
0
หน้าส่วนตัว
