ตะวันลับล่วงแล้ว แสงสูรย์ เรียมร่ำย้ำอาดูร เอกผู้ ทรวงปริ่มโศกเพิ่มพูน สถิตนิ่ง อกเอย เสียงหริ่งก้องดั่งรู้ แต่นี้ร้างลา ฯ ลมเอยโชยแผ่วพลิ้ว โอบกาย หนาวห่มคราวลมพราย สู่เนื้อ คำนึงท่ามหวานวาย กาลก่อน ยังกรุ่นรอยอุ่นเอื้อ ซ่อนซึ้งเสน่หา ฯ สดับเงียบอยู่พ้อง ราตรี จันทร์พร่างหว่างวิถี แห่งเศร้า แววเนตรหนี่งนรี ฉายส่อง หวังฝากอาลัยเร้า ผ่านเพี้ยงโคมสรวงฯ ยามนี้ยลแผ่นฟ้า ลำพัง เห
3784
29
0
หน้าส่วนตัว
