เพียงพลาดพลั้งก็ยังหมาย หวังใช่หายเลือนลับไปกับฝัน ยังมีลมหายใจในคืนวัน เข้าใจกันบ้างไหมในชีวิต ใช่อยากเป็นอยู่เช่นนี้ ไยจึงตีค่าประณามเหมือนความผิด อยากจะยืดเวลาฝันอันน้อยนิด วาดลิขิตสิ่งหมายมุ่งจรุงใจ แต่เหมือนโลกไร้ที่ว่างให้ร่างฉัน สิ่งที่ฝันก็ห่างเหินจนเกินใฝ่ ปลายชีวิตสั้นสั้นจะฝันใด กลืนลงไปจนสุดกล้ำแล้วน้ำตา บนเตียงเก่าเหงาเปลี่ยวเดียวดายนัก เหมือนโลกผลักฉันจนไกลในคุณค่า เหมือนชีวิตจิตใจไร้ราคา เฝ้ารอเพียงความตายมาพาฉันไป ลานเทวา
1638
2
0
หน้าส่วนตัว
