ฤทธิ์ ศรีดวง
๑.เย็นเอ๋ย..เย็นชื่นนักคืนนี้
แม้ไม่มีดาวดื่นเช่นคืนนั้น
ป่าไผ่เวิ้งลานวัดเวฬุวัน
แสงเพ็ญจันทร์เย็นฉ่ำช่างอำไพ
แลใบไผ่ใบแล้งลิดใบร่วง
อำลาห้วงมหรรณพสู่ภพใหม่
การเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วดับไป
มิมีใครสักคนจะพ้นมัน
...
๒.พันสองร้อยห้าสิบสมณะ
ผู้เป็นพระอริยะอรหันต์
เดินท่ามทางเย็นเยียบและเงียบงัน
มีแสงจันทร์นำทางทุกย่างเท้า
สติรู้ย่ำดินหรือหินกรวด
ทุกผู้บวชด้วยพระพุทธเจ้า
อาศัยการปฏิบัติมาขัดเกลา
หมายเข้าเฝ้าพระศาสดาที่อาราม
ผ่านกอไผ่ถึงฐานแท่นประทับ
แสงจันทร์จับเด่นดวงในเดือนสาม
ขณะพระตถาคตผู้งดงาม
ประทับท่ามจันทราในราตรี
แสงจากเพ็ญพราวลานฤๅหาญแข่ง
กับวงแสงฉัพพรรณรังส
2696
8
0
หน้าส่วนตัว
