พู่กันของหูกวาง
บ่อยครั้งที่ปลอบใจ
บอกตัวเองว่ายังไง คงไม่ได้พบหน้า
รู้แก่ใจ...ว่าหากผ่านไป คงไม่กลับคืนมา
ยังคงคิดถึงเวลา...ที่เคยมองหากัน
ยังคงหวั่นไหวถ้าคิดถึง
ยังแต่งกลอนซึ้ง-ซึ้ง ก่อนนอนหลับฝัน
ยังมองหาเธอท่ามกลางผู้คนร้อยพัน
แม้รู้ดีว่ามัน...คงไม่มีวันพบเจอ
ณ มุมใดมุมหนึ่งใต้ผืนฟ้า
แม้รู้ดีว่ากว้างเกินกว่า...ค้นหาเธอเสมอ
เส้นทางชีวิต...คงไม่ได้ลิขิตให้ฉันได้รู้จักกับเธอ
เป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านมาเจอ แล้วจากไป
ไม่อาจเสียใจกับความไกลห่าง
เพราะเข้าใจว่าทุกอย่าง...คงแก้ไขไม่ไหว
ร้อนรนสับสน...เมื่อรู้ว่าไม่เหลือคนข้างกาย
กดดันความรู้สึกภายในใจ...ที่คิดถึงตลอดมา
แม้ยามค่ำคืน
สิ่งที่ทน
700
4
0
หน้าส่วนตัว
