ครั้งเมื่อฉันจุมพิตกับบุหรี่มวนแรก

ศิลป์กีรติ ว่าโร๊ะ

.   เด็กผู้ชายเพิ่งแรกวัยรุ่นและการแสวงหาตัวตนของตัวเอง
ขุดค้นตัวอย่างที่เห็นอยู่ทั่วไป ในสภาพแวดล้อม รอบตัว คนต้นแบบ
ความหลากหลายของสังคมวัยรุ่นและวิจารณญานในการเลือกรับ ปรับตัว
เพื่อนฝูงใกล้ชิด สังคมเพื่อนเป็นใหญ่ พิสูจน์ให้เพื่อนเห็นว่าเราแน่
     ฉันจำไม่ได้แล้ว บุหรี่มวนแรก  ฉันจุมพิตกับมันเมื่อไหร่ ที่ไหน?
ควันหืดแรกที่สืดเข้าไปจนสำลักควัน แต่กลั้นใจสูบแม้ ไอ จาม
มวนที่หนึ่งเพื่อสังคมกลุ่มเพื่อน เฮ้ย เรานี้เท่ห์ หืดและพ่นควัน
ปล่อยควันสีเทา พวยพุ่งออกจากปากสู่อากาศ ควันอีกจำนวนหนึ่งลงสู่ปอด
    มวนหนึ่งของนักสูบบุหรี่สมัครเล่น แบ่งกันสูบภายในกลุ่มเพื่อน
ขี้ยาสมัครเล่นตัวน้อย  อนาคตขี้ยามืออาชีพ ยังคอยต้อนรับอยู่
สองนิ้วคีบบุหรี่แล้วบรรจงสูบ สืดเข้าไปแรงๆ ได้แรงไปถึงปอด
หลังห้องน้ำโรงเรียนบุหรี่มวนเดียว เราสามัคคีแบ่งปันกันสูบ
    ผ้าขาวที่เปรอะเปื้อน และกลิ่นสาบเขม่าควันพิษ ยามสูบบุหรี่
เราต่างเสาะซื้อหาบุหรี่มาสูบจนกลายเป็นปัจจัยปกติของชีวิต
เราคิดว่ามันเป็นภาพลักษณ์ของความมีเสน่ห์ เท่ห์ คราสูบบุหรี่
เวลาขาดแคลนบุหรี่ เรารับส่งกันสูบกับเพื่อนๆคล้ายการส่งไม้วิ่งผลัด
     ฉันปลดปล่อยความเซ็ง ด้วยการอัดบุหรี่สักมวนสองมวนผ่อนคลาย
ยามเหงา เศร้า อ้างว้าง ควันสีเทาที่ฉันต้องการกว่าอ๊อกซิเจน
เมื่อกินข้าวอิ่ม รู้สึกอยากกระหาย เปรี้ยวปาก  สูบบุหรี่ดับความอยาก
ประตูบานใหญ่เปิดออก อ้าแขนรับสวมกอด ยินดีต้อนรับ........
.............สู่ยาเสพติดที่ท้าทายกว่านี้.................
                                                   22 มกราคม 2550.
.