กงล้อขับเคลื่อนของเด็ก

ศิลป์กีรติ ว่าโร๊ะ

.          กระดาษสีขาวบนเฟรม ที่ยังไม่ได้วาดภาพ
ดินสอ,พู่กัน,สีเทียน,สีไม้,สีเมจิค,สีน้ำฯลฯ
ปล่อยความคิด สร้างสรรค์ ลงบนกระดาษวาดเขียน
สร้างจินตนาการ  ศิลปะ  ธรรมชาติ
ท้องฟ้า,เมฆสวย,ทะเล,ภูเขา,ดอกไม้,นก,ดวงอาทิตย์,
แม่น้ำ,ต้นไม้,ทุ่งนา,บ้านและครอบครัว พ่อแม่ พี่น้อง
     ปล่อยให้เด็กๆระบายปั้นความฝันตามประสา
ทหาร,ตำรวจ,หมอ,พยาบาล,อาจารย์,นักบิน,แอร์ฯ
นายอำเภอ,ผู้ว่า,นักการเมือง,นายกรัฐมนตรีฯลฯ
ปล่อยความฝันประสาเด็กอย่างอิสระ
วาดฝันถึงความสวยงาม..........
     เด็กน้อย ดั่งผ้าขาว บริสุทธิ์.....
พ่อ แม่ อาจารย์  จะสร้างสรรค์อย่างไร?
จะแต่งเติมแต้มสร้างสรรค์ เจียรนัย  งดงาม หรือแหลกทราม
จะให้ผ้าผืนนั้น  อยู่ในสภาพไหน  ในอนาคต
ผ้าเรียบ,ผ้ายับ,ผ้ารุ่งริ่ง,ผ้าเช็ดมือ,ผ้ากันเปื้อน,ผ้าเช็ดเท้า,ผ้าขี้ริ้ว
พ่อแม่ อาจารย์ คอยแนะนำประคับประคองดูแลทะนุถนอม
หมั่นซัก ล้าง สั่งสอน หรือปล่อยปละละเลย ตามยถากรรม
     เมื่อสังคมปัจจุบัน....
เด็กเล็กเติบโตขึ้นท่ามกลาง หยากไย่ สกปรก 
ความไร้สาระของสังคม..กระแสโลกาภิวัฒน์   ทุนนิยมเป็นใหญ่
ความเบาหวิวของสมองที่คิดเองไม่เป็น.........
ผู้ใหญ่ต่างสรรหา วัตถุดิบ ยัดเยียด ทับถม
ป้อนความคิดดัชนีชี้นำ  ท่องจำ เผด็จการวิชาความรู้
       การเดินทางระหว่างวัย.....
จาก ทารก,อนุบาล,ประถมฯ,มัธยมฯ,มหาวิทยาลัย
ซึมซาบ ซึมซับ  ค่านิยมเงินตรา และวัตถุ คือ พระเจ้า
เยาวชนปล่อยร่างแหลกเหลว  หลงระเริง ค่านิยมตะวันตก
        ภาพสะท้อนบางมุม......
กลุ่มเด็กผู้ชาย กำลังมั่วสุม ริสูบบุหรี่.....
อยู่ในรายล้อมด้วยคึกคะนอง กลางวงเหล้า 
ล้อมวงดื่มเหล้า ซดเบียร์  อาบแอลกอฮอลล์
ภายในห้องที่เต็มไปด้วยกลุ่มควัน  สูบกัญชา เสพยาบ้า ฯลฯ
หลอน...เหม่อลอย..มัวเมา...ยิ้ม....หัวเราะ
ตั้งวงเล่นไผ่  แทงพนันบอล  ล่าสาวเพื่อสนองความต้องการ
       จากอีกมุม..สะท้อนภาพ....
ขณะที่เด็กสาว ใส่สายเดี่ยว,เกาะอก,กระโปรงสั้น,กางเกงเอวต่ำ
เดินย่างกรีดกรายคล้ายเปลือยกายตามท้องถนน ห้างสรรพสินค้า
เด็กสาวใจแตก  ยกแก้วสุรากระดก เหมือนน้ำเปล่า
ปล่อยตัว โยกหัว ส่ายตัว สะโพกสะบัดร่าน ยั่วยวน อิสระอยู่ในผับ
ทอดกายเสพเซ็กซ์เสรี ลุ่มหลงอยู่ในกามโลกีย์
เหมือนสบตากันของคนแปลกหน้าเพียงครั้งแล้วเดินผ่าน
       ทารกน้อยร้องลั่นมาจากถังขยะ   ใครเอาเด็กไปโยนทิ้ง
ชีวิตที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ โดนฆ่าจากการทำแท้ง.....
อาชญากรผู้ไม่รู้สึกผิดกับการกระทำ .......
ฆ่าได้..แม้กระทั่ง....ลูกของตัวเอง....
        เด็กๆ...คือผ้าขาว.....คืออนาคตวันข้างหน้า...
วันพรุ่งนี้  เด็กจะเติบโตขึ้นมาทิศทางไหน
กับการต่อสู้ปะทะกับปัญหาทางสังคมที่รายล้อมทั่วสารทิศ
ค่านิยม วัตถุนิยมยิ่งพอกพูนทวี.....
เยาวชนคึกคะนอง อยากทดลอง สิ่งไม่ดีที่แวดล้อมรอบๆ
ความดื้อรั้น อยากทดลอง แหกคอก แหกกฏ 
ทั้งที่รู้ว่าผิดมหันต์ ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ  หนทางแห่งอบายมุข
          วันนี้เด็กคือ.....ผ้าขาว   พรุ่งนี้เด็กคือ.? มะรืนนี้เด็กคือ.?
ได้แต่วาดหวัง ฝันถึงวันดีๆ  ของเด็กๆ.........
เยาวชนคือกงล้อทีขับเคลื่อนบ้านเมืองต่อไปภายภาคหน้า........
                                               12 มกราคม 2550
.