นาฏกรรมระหว่างข้าวและชาวนา

ศิลป์กีรติ ว่าโร๊ะ

.        ครั้นฤดูหนาวมาเยือน...
กระแสลมพัดเปลี่ยนทิศ..
การเริงรำของพืชพันธุ์และใบไม้...
รวงข้าวเริงระบำ..เมื่อคราเก็บเกี่ยว...
         หลังจากกลับจากสวนยางฯ
ฉันไกวเปลใต้ต้นมะพร้าวหน้าบ้าน.......
สายตามองลอดผ่านใบมะพร้าวลู่ลม....
ทุ่งสีทอง รวงข้าวสุก เหลืองอร่าม ทั่วท้องนา.......
นาฏศิลป์  มหรสพการแสดง  รวงข้าวและใบข้าวอ่อนไหว
              นั่น คือ ก่อนหน้านั้น....
         บ่ายๆ........
พ่อ แม่ ญาติสาย สหายมิตรและฉัน.......
สุขนาฏกรรมลงแขกเกี่ยวข้าว เกิดขึ้นระหว่างข้าวและชาวนา
  
         มือผู้หญิงค่อยช้อนรวงข้าวเก็บ  อ่อนโยน แต่  ว่องไวมัดเป็นเลียงด้วยซังข้าว  ตั้งไว้ในนา  ริมคันนา
          
         ขณะเดียวกันที่เคียวเกี่ยวข้าวจากมือหยาบกร้านของผู้ชาย...
กำลังสาวเกี่ยวรวงข้าวดูเหมือนลวกๆแต่ทรงประสิทธิภาพ
ไม่นาน รวงข้าวสีทองอร่าม ก็กลายเป็นแค่ซากตอซัง
และผลิตผลข้าวเปลือก  เดินทาง เคลื่อนสู่ ยุ้ง ฉาง......
        ชาวนา นาฏกรรมแห่งท้องทุ่งนา ปฏิบัติสืบต่อกันมา...
การหุ้นส่วน ร่วมมือ ร่วมแรง ร่วมใจ เก็บเกี่ยวข้าวเปลือกจำนวนใหม่
วันนี้เราไปกับเขา พรุ่งนี้เขาไปกับเรา ผลัดเปลี่ยน หมุนเวียน
วิถีชาวนา ผลผลิตจากการไถ คราด หว่าน ดำ
เห็นแล้วหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง........
        ฉันมองไปอีกฟากหนึ่ง  อีกซีกหนึ่ง จากทุ่งนาในหมู่บ้าน
ฉันไม่อยากเรียกว่าเป็นการรุกรานของเครื่องจักรอุตสาหกรรม
และคงไม่ใช่การรุกล้ำ  ทำลายวิถีสมดุลชาวนา
อย่าเรียกว่าเป็นโศกนาฏกรรมระหว่างเมล็ดข้าวกับเครื่องจักร
เมื่อรถฯเกี่ยวข้าว  คือความเจริญแห่งเทคโนโลยีทันสมัย
สิ่งที่ทำได้คือการเปิดใจ....ยอมรับไม่ปิดกั้น...
       มันคือนวัตรกรรม  ทันสมัย สะดวกสบาย ช่วยทุ่นแรง
ความเจริญของอุตสาหกรรม  ผสมผสานกับการเกษตร
เมื่อชาวนา จ้าง ไถ,คราด,หว่าน,ดำ,เก็บเกี่ยว
ผลิตผลเมล็ดข้าวได้มาโดยไม่ได้..คลุกโคลน
มันคือ  ความแปรเปลี่ยนใหม่ๆของโลก
       ย้อนกลับหลังมอง.....ครั้ง สาม-สี่ปี่ก่อน...
ฉันยังได้เห็นนาฏกรรมชาวนา แบบเต็มใบ....
วัฒนธรรมเกษตร...วิถีชาวนาดั้งเดิม
                                       27 ธันวาคม 2549
.