ความฝันคือการโบยบินของนก.ความจริงคือการกระพือปีกของไก่

ศิลป์กีรติ ว่าโร๊ะ

.           โอ้ เจ้านกกรงหัวจุก เอย!
เจ้าไม่เคยรู้ว่าจุดกำเนิดเจ้ามาจากไหน?
เจ้าไม่เคยรู้ว่าภูมิลำเนาที่เจ้าจากมาอยู่แห่งใด?
เช่นเดียวกับที่ฉันไม่เคยรู้ว่าจุดกำเนิดข้าฯมาจากไหน?
เช่นเดียวกับที่ข้าฯไม่เคยรู้ว่าภูมิลำเนาที่อยู่อาศัยข้าฯอยู่แห่งใด?
รู้ตัวอีกทีบัดนี้ กรงขังคือที่อาศัยของนกรักอิสระ
รู้ตัวอีกทีบัดนี้ เจ้าคือนกที่ถูกประคบประงมอย่างดีไม่เคยปล่อยปละ
เจ้ารู้แค่เพียง      อาหารการกินอุดมสมบูรณ์
ไม่ต้องขวนขวายโบยบินหาบางชั่วขณะ
เจ้ารู้แค่เพียง การประเคนความสุขสบาย
ไม่ต้องดิ้นรนตะกายยามหิวให้เป็นภาระ
จนเจ้าไม่เข้าใจชีวิต ปรัชญาง่ายๆ คือการอยู่ไปวันๆ
ความสุขที่หลอนหลอก คือการโบยบินอยู่ในความฝัน
บางสิ่งที่เข้าใจผิด คุณค่าชีวิต คือการประชันเสียงแข่งขัน
หากลิ้มรสชัยชนะ สิ่งของที่ได้ก็คือรางวัล
ประหนึ่งดุจ ข้าฯ ความสุขของชีวิตคือการโง่งมไร้สาระ
ประมาณเดียวกับ ข้าฯ ปรัชญาง่ายๆคือการทำตัวเหมือนขยะ
การทำตัวเกียจคร้าน นอนกินบ้านกินเมือง กินตึกทั้งหลังสู่หายนะ
การเพลินอยู่ในความฝัน ข้าฯนิยามเรียกสิ่งนั้นอย่างผิดว่า ศิลปะ
ไม่ใช่ความผิดของเจ้า จนเจ้าคุ้นเคยความฟุ่มเฟือยสุขสบาย
ไม่ใช่ความผิดของเจ้า แม้ปีกอิสระของเจ้า จะหมดความหมาย
ไม่ใช่ความผิดของเจ้า แม้คุณค่าความเป็นนก จะถูกทำลาย
หากปล่อยเจ้า ออกไปจากกรง เจ้าคงบินไม่เป็นจนตกลงมาตาย
เป็นความผิดของข้าฯ ที่ข้าฯโดนเลี้ยงดูสุขสบายอย่างฟุ่มเฟือย
หน้าที่ของข้าฯคือการผลาญเงิน บนความทุกข์ พ่อแม่เหน็ดเหนื่อย
ความเฉื่อยของชีวิต ดำเนินควบคู่กับการเรื่อยเปื่อย
เหตุและผล, ต้นเหตุและที่มา สมองข้าฯคงมีแต่ขี้เลื่อย
ภาพหลอกหลอนว่า จินตนาการ อิสระโบยบินอยู่ในฝัน
ความเป็นจริงปีกฝันอิสระ  ชั่วโมงบินข้าฯยังสั้น
ข้าฯ ไม่เคยกางปีก  โบยบินสู่โลกกว้างเสียกระนั้น
ปีกของข้าฯ ได้แต่กระพือปีก  ดุจไก่ไปซะงั้น
ข้าฯเป็นนกอิสระ วัยฉกรรย์ ได้แต่แหงนมองลูกนกที่เพิ่งบินออกจากรัง
อย่าคิดโทษโน่นนี่  ว่าเป็นปัจจัยสู่สิ่งผิดและพลาดพลั้ง
เมื่ออุปสรรค คือความเกียจคร้าน  ซึ่งเกาะเกรอะกรัง
แบกความหวังของพ่อแม่   ผลสุดท้าย ข้าฯก็ทำมันพัง
           โอ้   เจ้านกขี้คร้าน  เอย!
                            13  ธันวาคม  2549
  .