เมื่อคำนั้น...ผ่านมา

แสงแรก ประดับดิน

บทกวีของเธอ
ดึกนี้
สาวน้อยร้อยคำหอมไว้ดอมเช้า
บางคำเร้ารึงรัดจัดใจเจ้าของ
กลิ่นของคำย้ำจังหวะดุจระฆังทอง
ฟังทำนองคล้องคละสมดุล
ดึกนี้
สาวน้อยหลับไหลฝันไปว่า
จากป่าสู่ป่าพบป่ากลิ่นหอมกรุ่น
พบเจ้าชายเมืองลับแลแลการุณ
ยิ้มหวานนั้นอบอุ่นละมุนละไม
รุ่งสาง
เธอตื่นอ้างว้างกลางหมอกหนาว
ฝันสีขาวยังพราวมานหวานอย่างไหว
เหมือนวงน้ำกระเพื่อมขยายเลื่อมลายไกว
กว้างออกไปไกลและไกลใกล้ลางเลือน
สาวน้อยทั้งหลาย ขอถามหน่อยเถอะ ถ้าพบเจ้าชายในฝันจะเกิดอะไรขึ้นบ้างแบบว่าพรรณนาต่อไปไม่ถูก เลยตัดฉากให้ฝันค้างเสียเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า
เช้านี้
มิอาจร้อยคำนั้นไว้ฝันดึก
หรือความรักเร้นลึกผลึกแก้วเสมือน
สองมือแม่โอบลูกไว้หลับในเรือน
เจ้าชายเพียงมาเยือนแล้วจากไป
ดึกนี้
หากมิอาจร้อยคำใดไว้หอมเช้า
กล้วยไม้เจ้าเร้าแดดออกอวดดอกใหม่
แม้ไร้กลิ่นแต่ก็หอม ณ อ้อมใจ
บทกวีไหวหอมโชยโดยเช่นนั้น
ดึกนี้เหงาไปหากไร้คำหอม
คืนนี้ดาววอม ณ อ้อมความฝัน
ได้รับคำเธอหอมชื่นเชื่อมคืนวัน
มิตรภาพสมานฉันท์อนันตกาล
เพราะอ่านคำใดหัวใจจึงหอม
สีใดหนอย้อมหัวใจให้อุ่นหวาน
สีรุ่งอรุณ สนธยา ป่า สายธาร
โดยบันดาลละมุนละไมจากใจคุณ
ดึกนี้
หนุ่มน้อยหลับไหลฝันไปว่า
เข้าสู่ป่าพบป่าบุบผาหอมกรุ่น
สบตาเจ้าหญิงเมืองลับแลแลการุณ
ยิ้มหวานนั้นอบอุ่นละมุนละไม
เขียนให้เพื่อนชื่อบอนที่ส่งการ์ดมิตรภาพปีใหม่มาให้ ชื่นใจ ชื่นใจ