เด็กเอ๋ยเด็กน้อย

เด็กเมืองยศ

เด็กน้อยวัยเยาว์เจ้าพิสุทธิ์
โลกมนุษย์โหดร้ายเข่นฆ่า
แรกเริ่มเดิมทีที่เบิกตา
ร้องไห้ปานว่าโลกทุกข์ทน
          ดอกแรกแตกตุ่มปุ่มน้อย
          ค่อยสร้างกลีบใบไปเป็นผล
          อาบแสงแห่งรักฟักฟูมตน
          ดื่มรสสุคนธ์จากถันของมารดา
ขาวผ่องนวลใยใสซื่อ
ทุกมือช่วยแต่งเติมค่า
จะเลอะเทอะเปรอะเปื้อนเลือนรา
หรือจะทงคุณค่าอยู่ที่มือ
          เด็กน้อยวัยเยาว์ต้องการรัก
          อุ่นตักอ้อมกอดสอดถือ
          ลางคนเจ็บร้องไห้โฮฮือ
          เขาคือผู้บริสุทธิ์รับเคราะห์กรรม
รอยยิ้มพิมพ์พักตร์จากจิต
ไร้จริตมารยากรายกล้ำ
สำเนียงเสียงพูดทุกคำ
รังสรรจำนรรจากหัวใจ
           ผู้ใหญ่ แก่ไป ม้วยสังขาร
           บ้านเมืองฝากฝังใครได้
           หันมาดูเล่าดรุณไทย
           ฝากผี ฝากไข้ ฝากไทย จงเจริญ
                  .....เด็กเมืองยศ....				
comments powered by Disqus
  • ภีม

    13 มกราคม 2545 01:31 น. - comment id 30121

    อืม...แต่งได้เยี่ยมจริง ๆ
  • mono

    14 มกราคม 2545 02:54 น. - comment id 30325

    เห็นด้วยจ้ะ...ว่า แต่งได้ดีจริง ๆ ด้วยนะ...ทำให้ได้นึกถึงภาพที่บริสุทธิ์จ้ะ

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน