คนเราต่างก็มีความต่างและความเหมือน ในประสบการณ์ของความรักที่เจ็บปวด.. บางครั้งประสบการณ์สามารถสร้างความเข้มแข็งให้กับคนบางคน และเช่นเดียวกัน..ประสบการณ์ที่เลวร้าย ไม่ได้สร้างความเข้มแข็งให้ใครคนหนึ่ง และมันอาจจะฝังราก....ความคิดคำนึงที่โหดร้ายให้กับใจอีกหลายๆดวง............. ...แต่เราลืมมองในอีกมุมหนึ่งรึปล่าว จากประสบการณ์อันเลวร้ายที่เจ็บปวดของความรัก........... มันยังมีอีกมุมหนึ่งที่เราลืมมันไป...... การเป็นสุขที่ได้รัก... การมีใครสักคนหนึ่งไว้คอยให้คิดถึง.. หัวใจรู้สึกมีค่าที่ได้รู้สึกรักใครสักคน.. ลองถามตัวเองซิว่า..เคยมีความรู้สึกเป็นสุข เวลามองเห็นบุคคลอันเป็นที่รักในห้วงคำนึง เคยแอบยิ้มคนเดียวบ้างรึปล่าว..เมื่อได้ระลึกถึงสิ่งดีดีในวันเก่าๆ เพราะว่าความรัก.....มันมีค่าในตัวของมันเอง มันขึ้นอยู่กับการเลือกใช้มันต่างหาก... .เราพยายามมองผ่านความรักในแง่มุมที่เลวร้าย... .แล้วจดจำเอาเฉพาะส่วนที่ดี ..ที่เกิดขึ้นให้มันอยู่ในความทรงจำ. แล้วเราจะพบว่า..ความรักสร้างอะไรให้กับเรามากมายเหลือเกิน. ไม่ว่าจะเป็นพลังใจในการต่อสุ้กับอุปสรรคในการดำเนินชีวิต หรือไม่ว่าจะเป็นบทเรียนในการก้าวไปสู่โลกกว้าง เพราะเราเชื่อว่าความรักยังคงเป็นสิ่งที่งดงาม.. ........................... และเราเชื่ออีกว่า..คนเราไม่มีใครที่สมหวังในความรักไปทุกๆคนหรอก.. เพราะในความรัก..บางครั้งก็มีเหตุผล ในการที่ต้องเลือกกระทำอะไรสักอย่าง แม้บางครั้งต้องเลือกที่จะทำร้ายหัวใจใครสักคน ที่ทั้งๆที่รู้ว่า..หัวใจนั้นมีความรักอันงดงามมอบให้ แต่เหตุผลของคนทุกคนไม่เหมือนกัน......... เพราะมันคือเส้นทางของการดำเนินชีวิต.. ที่จะต้องเดินทางผ่านถนนในหลายๆสาย... ชีวิตยังคงต้องพานพบสิ่งต่างๆมากมาย แต่สิ่งหนึ่งที่ยังคงมั่น.คือ....มิตรภาพที่ยังคงทอดยาว....... ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่... ไม่ต้องเรียกร้อง ไม่ต้องโหยหา. เพียงเมื่อเราต้องการมัน....มิตรภาพจะยังคงมา ความรักจะยังคงอยู่ เพียงเพราะ.......ความรักยังคงงดงาม..........ในใจ.
27 มกราคม 2549 11:35 น. - comment id 555978
ความรักดั่งเปลวไฟที่แผดเผา ดั่งตัวเราเมามัวในสิ่งหลง บ้างหอมหวานปานน้ำผึ้งหยาดหยดลง ดั่งขังกรงของหัวใจใครสักคน แต่ความรักนั้นงดงามแสนสุดหยั่ง แม้นความรักมิจีรังทั้งสับสน แต่สิ่งหนึ่งที่จะรู้เฉพาะตน ความทรงจำจะทานทนตลอดกาล --------------------------------------------------- เป็นร้อยแก้ว ที่เพราะดีครับ
27 มกราคม 2549 11:47 น. - comment id 555985
ก็ไม่เถียงนะคะว่าหากมองในมุมกลับกันแล้วการที่ได้รักได้คิดถึงใครสักคนมันเป็นความสุขและการได้นั่งยิ้มเมื่อนึกถึงวันเก่าๆ แต่ห้ามได้ไหมล่ะที่จะกำหนดให้ใจคิดไว้แค่นั้นไม่มีส่วนเศร้าเสียใจหรือภาพที่มันทำร้ายใจเราแทรกเข้ามาด้วยได้ มันห้ามไม่ได้น่ะสิคะเพราะหากเลือกคิดและคำนึงได้ในส่วนที่เรามีความสุขโดยไม่มีอย่างอื่นมาแทรกคงไม่มีใครหลายคนเข้ามาโพสต์กลอนด้วยอารมณ์ที่หวั่นไหวและเศร้าใจกระมัง....ว่ามั้ย