สัตยารำลึก - สัจธรรมรำไร

แดดเช้า

ฉัน - ณ หน้าต่างแห่งดวงใจไหวสะท้อน
จริง - ย่อมย้อนยอกจิตคิดฉงน
แผ่ - เผยผลิกลีบเบ่งเปล่งเสียงดล
ให้ใจยลสดับกับเสียงร้าว
ฉัน - ณ ริมประตูสู่สายฝั่ง
มุ่งสู่หวังวามวับกับคืนหนาว
รำลึกสัจแห่งสัตยาค่าเพริศพราว
คว้ามือสาวดาวเดือนเตือนใจชม
หากดาวดวงพวงพริ้ง ณ หิ้งฟ้า
ใช่มายา - จะจับต้องคล้องลมห่ม
แต่สิ่งปลอมหลอมใจให้คว้าลม
คิดขับข่มปวดเหน็บเจ็บนิรันดร์
ฉัน - ณ ชีวิตคว้าปลิดดาว
หลง - เรื่องราวหลงตนหลงด้นฝัน
มายา - ตะวันพรั่นจิตคิดผูกพัน
หวังสวรรค์หวั่นคว้างกลางห้วงดาว
ฉัน - เบิกม่านผ่านเมฆเสกดาวเดือน
รำลึกเตือนทรงจำยามย่ำหนาว
หลง - ระลึกตรึกสิ่งคว้างกลางเรื่องราว
อีกครั้ง - คว้าเอื้อมสาวราวมายา
จึงรำลึกสัตยาคว้าสิ่งจริง
ณ ห้วงหิ้งดาวเดือนเหมือนไร้ค่า
ระยับระยิบขลิบฝันลวงหลอกมา
เพื่อบอกว่า ... เถิดลิ้มชิมรสรัก
ฉัน - เห็นสัจรำไร ณ ใต้ฟ้า
ที่ทรงค่าหลากชีวิตคิดปกปัก
ยามเมื่อหวนครวญใคร่หลายเรื่องนัก
หยุดไกวกวักเรียกขวัญ ณ แดนใด
เมื่อหยุดนิ่งทุกสิ่งหยุดสดับ
จิตจึงน้อมพร้อมรับสว่างไสว
จึงแจ้งเหตุสัจธรรมเห็นรำไร
โบกไหวไกวสิ่งแปรแท้เปลี่ยนปรวน
ฉัน - ณ หน้าต่างต่างมุมเหลี่ยมคมซ้อน
ฉัน - ณ ประตูสะท้อนลมซัดหวน
ฉัน - ณ ม่านเบิกฝันอันรัญจวน
ฉัน - ณ เงาเย้ายวนแห่งคืนวัน
สัจธรรมรำไรคล้ายสัจจะ
อธิษฐานปูชะพุทธะสวรรค์
จุดหนึ่งจุดหยุดนิ่งสิ่งแบ่งปัน
ปันฝันอันถ่ายเท ... ทะเลชีวิต.