เสียหน้า

บพิตร

@ สงสัยนัก หน้าคน อยู่ตรงไหน
เพ่งมองไป ไม่เห็น ที่เป็นหน้า
ใช้มองเห็น ก็เรียก ว่าดวงตา
ทั้งสีฟ้า สีดำ ตามเผ่าพันธุ์
@ บ้างตาโต ตาหยี มีให้เห็น
ยามลำเค็ญ ตาละห้อย ลอยยามฝัน
อยากจะได้ มองเห็น ตาเป็นมัน
สายตาสั้น สายตายาว คราวแก่วัย
@ สูงขึ้นไป เป็นคิ้ว ริ้วเรียวขน
บางคนหนา บางคนบาง ต่างไฉน
บ้างก็โก่ง บ้างก็เฉียง เรียงกันไป
บ้างเขียนไว้ หลอกตา ให้น่ามอง
@ ส่วนหน้าผาก อยู่ใต้ ไรเกษา
แก่ตัวมา มีรอยย่น คนหม่นหมอง
ผมถอยร่น ขึ้นมาก จากครรลอง
คนก็จ้อง เรียกหัวล้าน สะท้านใจ
@ ใต้ดวงตา ลงมา คือนาสิก
ทั้งสองปีก มีรูลึก นึกสงสัย
บ้างบี้แบน โด่งบาน ต่างกันไป
เหตุไฉน ต่างกัน ทุกชั้นชน
@ ใกล้จมูก สองข้าง คือปรางแก้ม
บ้างก็แซม เรียงราย ด้วยไรขน
บ้างป่อง ยุ้ย อูม เต่ง แบบของตน
แต่บางคน แก้มตอบ ยอบติดฟัน
@ เลยสองแก้ม คือหู มีสองข้าง
ทั้งหูกาง หูยาว และหูสั้น
มีติ่งหู ใบหู ดูต่างกัน
สารพัน เสียงดังค่อย คอยเงี่ยฟัง
@ ริมฝีปาก แตกต่าง ทั้งบางหนา
บ้างก็ทา สีแดง แต่งให้ขลัง
ไว้ลิ้มรส อาหาร หวานหรือจาง
เป็นช่องทาง ผ่านสำเนียง เสียงวาจา
@ อยู่ใต้ปาก คือคาง บ้างเหลี่ยมแหลม
บ้างก็แซม ด้วยเคราครึ้ม บ้างคางผ่า
บ้างยื่น ยาน บ้างกลม มน ปนกันมา
บ้างเรียกว่า ปากบาง ลูกคางกลม
@ มองจนหมด ส่วนไหน คือใบหน้า
มีหู ตา จมูก คาง ช่างเหมาะสม
มีหน้าผาก ปาก แก้ม ฟันแหลมคม
จะหาชม ใบหน้า หาไม่เจอ
@ เหตุไฉน ใยมนุษย์ กลัวเสียหน้า
มองไปมา ไม่มีหน้า อย่าพลั้งเผลอ
คิดเอาเอง ว่าเสียหน้า อย่าละเมอ
คนคงเพ้อ ว่าเสียหน้า บ้าไปเอง.