บทกวีคอนแชร์โต้ที่ B #

pigstation

ฟังเสียงร่างกายของตัวเองที่ส่งกระแสเสียงออกมา ผ่านความเดียวดาย และยะเยือกหนาวตรงที่ความเหมาะสมภายในแสนลงตัวได้ถูกแทนที่ในคำว่า เงินเดือน
อุตส่าห์เดินทางมาสู่สภาพสภาวะอันนอกเหนือ หลุดพ้นจากคำว่า สังกัด เพราะไม่อยากกัดกับใครมากนักให้หัวใจแหว่งวิ่น
สิ่งที่ลงมือกระทำมันเหมือนอาการของ การแส่เข้าไปโดยที่ตัวเองยังไม่รู้อีกว่าไม่ใช่เรื่องของตัวเอง
กี่ครั้งกี่หนแล้ว ต้องมาตามล้างตามเช็ดเก็บกอบอดีตแตกรัก ร้าวรานปานเศษเสี้ยวไร้รูปนามใดให้ได้ลูบคลำ แม้แต่ชมชื่น
มีแต่ความเดียวดายไหลผ่านร่องสมอง ทุกคนที่เราเอาตัวเองไปดูแลเหมือนใครอื่นที่ไม่ยอมแม้แต่จะรับรู้ว่าเรานั้นเจ็บปวดพอกัน
ขอเพียงวันเวลาเงียบเชียบ พอชะล้างบรรเทาคราบไคลร้ายกาจให้ละลายล้างเลือนไปในกระแสกาล
อย่ามองด้วยความคาดหวังสิ่งใด
ชื่อเสียง เป็นหนามแหลมสำหรับหัวใจอ่อนโยนอย่างฉัน
เงินทอง เป็นเครื่องประดับที่ฉันใช้หว่านไปยังใครอื่นที่ห่างไกลรู้จักคำว่าหวังดี ด้วยการซื้อมันมาด้วยอำนาจจับจ่ายที่ฉันไม่คิดจะเอามันมาเป็นเครื่องประดับถาวร
ฉันเพียงจะเรียนรู้ถึงเงิน ว่าจะซื้ออะไรได้บ้าง และคำตอบก็เฉลยออกมาแล้ว
ความสุขฉันอยู่ที่ไหน อยู่ที่เวลาเป็นของฉันเองอย่างแท้จริง
การเสียสละของฉันคืออะไรหรือ
ในนามของความเป็นจริงที่ถูกสร้าง และความจริงที่เป็นจริงเที่ยงแท้นั้น หามีอยู่จริงหรือไม่
ความสุขของฉันกำลังส่งเสียงครวญคราง อื้ออึงถึงการบีบคั้นตัวเองให้ไปเข้าขบวนแถวแห่งความรับผิดชอบที่เขาเรียกขานกันอย่างสูงส่ง แต่ฉันเห็นเพียงความไร้สาระพอกัน
ไม่ได้หวังรายได้มาก่อเกิดอะไรให้ตัวฉันต้องแลกมาด้วยการสูญเสียอิสรภาพบางอย่างที่อุตส่าห์สร้างสมไว้ให้หายไปกับคำว่างานประจำ
เพราะฉันไม่ได้เกิดมาเพื่อ กิน อยู่ ขับ ถ่าย เพื่อความร่ำรวย มั่งคั่ง อวดตัวอะไร
แม้ฉันปลิวไปล่องลอยไปก็ไม่ได้หมายความว่าคือความเหลวไหลที่เปล่าเปลือง
หากทุกคนคิดว่าฉันยอมรับและรักในตัวตนที่แท้ของทุกคนที่เลือกเป็นโดยเสรี
ก็ควรปลดปล่อยฉันอีกสักหนเถิด อย่าจองจำฉันไว้เลย
และอย่าด่วนสรุปว่าฉันไร้ซึ่งความหมายอันใดที่พ้นไปจากความเป็นตัวเองที่เป็นอยู่
เราไม่บีบคั้นต่อกัน
ด้วยรู้ว่า เรามีขอบฟ้าส่วนตัวที่จะโบยบินไป
ซึ่งมีบ้างบางวันที่เราจะแอบมาเกาะกิ่งไม้เดียวกัน
เพื่อคุยกันถึงมุมมองใหม่ๆที่ต่างกัน
เพื่อการอยู่ด้วยกันอย่างเหมาะสมแก่อัตภาพ
และความสุขเหมาะสมต่อหัวใจต่างดวงกัน