แปรผันพัลวันทั้งจันทร์ดาว เคยสกาวพราวอยู่มิรู้ร่วง กลับโหรงเหรงเคว้งคว้างดั่งล่อลวง จึงหน่วงน้าวลมเนาก็เหงาเยือน อื่นอื่นใดในภพหล้าพารารุ้ง มาแต่งปรุงใจข้าฯได้เลอะเลือน หมดทั้งดวงตาดาวใจสาวถึงเดือน มิเปื้อนยิ้มอิ่มเอมให้เปรมปรีดิ์ แปรผันพัลวันทั้งสากลทิศ แผ่นดินบิดสะกิดฟ้าหมดราศี มหาสมุทรดุจน้ำจืด-ชืดสิ้นดี ใครมั่งมีก็อัปจนปนวอดวาย ดั่ง ยุคสมัยเปลี่ยนแปลงสำแดงเดช เกิดอาเพศเฉกเช่นพายุร้าย ถล่มลง ซัดขึ้น อย่างเป็น-ตาย ด้วย จุดหมายให้วายปราณ-สิ้นลมฯ