ขอทาน

)))**--ผลิใบสู่วัยกล้า--**(((

เสียงเศษตังค์ดังกระทบพบความจริง
มือระวิงขึ้นพนมก้มลงกราบ
ท่านผู้ดีมีน้ำใจให้เป็นลาภ
ได้โปรดทราบกราบขอบคุณที่จุนเจือ
     ไม่มีข้าวไม่มีน้ำซ้ำโหยหา
ไม่มียาไม่มีบ้านวานช่วยเอื้อ
ขอได้โปรดเศษทานหว่านแผ่เผื่อ
ขอเพียงเพื่อเพื่ออยู่ได้ไม่อายหมา
      ชีวิตนี้ทุกระทมขมขื่นเข็ญ
เช้าจดเย็นตะวันลับดับไร้ค่า
สิ้นหนทางพรางมืดมิดปิดดวงตา
วันเวลาทนทุกข์โศกโลกความจริง
     ขอทานนี้สืบทอดสอดประสาน
เป็นตำนานสืบสาดขาดพึ่งพิง
เราจะอยู่สู้ต่อไปสู้ความจริง
จะไม่วิ่งท้อถอยคอยวันตาย
     ทนทำงานอย่างไม่มีวันที่หยุด
จนสิ้นสุดลมหายใจวันสุดท้าย
ขอจนกว่าตัวจะอดหมดความหมาย
วันที่กายถูกเผาเพลิงเชิงตะกอน
     อย่าคิดกันนะครับว่า  ชีวิตของคนขอทานเป็นเพียงแค่เศษขยะของสังคม  ลองนึกย้อนดูความจริงชีวิตของพวกเขา  ไม่มีใครที่อยากเป็นเช่นนั้น  ลองนึกถึงสภาพจิตใจที่เขาเป็นอยู่  บางคนปกติ  แขนขาด  ขาขาด แต่อย่างไรก็เถอะ   พวกเขาไม่มีหนทางที่จะไป ลองนึกย้อนถามสังคมบ้านเราดูก่อนนะครับว่า       
      มีใครอยากพาเขาไปอยู่ด้วยไหม? 
      มีใครอยากได้เขามาเป็นลูกจ้างไหม?  
      มีใครทำเลี้ยงเขาหรือเปล่า? 
     ถ้าตอบว่า   ไม่   
สิ่งที่เขากำลังทำอยู่คือทางออกที่ขอแค่วันนี้ให้รอดตาย 
ผลิใบสู่วัยกล้า  ๒๙ ตุลาคม ๒๕๔๖