เย็นล้ำฉ่ำหทัย

พี่ดอกแก้ว

เมื่อคราร้อนโลกแล้งแห้งจากน้ำ 
แผ่นดินถามท้องฟ้าหาเมฆฝน 
เหล่าพฤกษ์ไพรไร้ธารผ่านชุบชนม์ 
กลายสีเขียวหมองหม่นปนน้ำตาล 
เมื่อต้องลมใบระทมก็พรมร่าง 
ลอยเคว้งคว้างเบี่ยงกายไหวสะท้าน 
สู่ใต้ต้นวนพลิ้วปลิวละลาน 
ตามแต่สายลมผ่านจะพาไป 
ดินที่เคยชื้นเย็น...เห็นรอยแยก 
ระแหงแตกลายริ้วผิวเกรียมไหม้ 
ยิ่งแตกลึกยิ่งตรึกหาค่าน้ำใจ 
ยิ่งนับวันยิ่งไร้เพราะร้อนรน 
เสียงลมครางบางเบาราวในฝัน 
เร่งคืนวันผันฤดูสู่หน้าฝน 
ความเร่งเร้ายิ่งเผาใจให้กังวล 
รอเม็ดฝนหล่นจากฟ้ามาสู่ดิน 
ลมกรูเกรียวเหนี่ยวกิ่งแห้งที่แล้งน้ำ 
ให้ไหวตามแรงลมพัดระบัดสิ้น 
ทุกคืนวันฝันใฝ่เพื่อได้ยิน 
เสียงแผ่นดินตอบรับกับฝนพรำ 
รออย่างมีความหวังทุกครั้งคราว 
ฟังลมกล่าวกระซิบแผ่วแว่วเสียงย้ำ 
อีกไม่นานฝนจะหวนทวนความจำ 
และเติมคำลงช่องว่างระหว่างดิน 
ความสดเขียวจากเรียวใบที่คลายต้น 
จะผลิพ้นแตกตาพาคืนถิ่น 
ปีกที่เคยชะงักจักโบยบิน 
ระเริงสายวารินจากนภา 
ดั่งน้ำคำยามแล้งที่แห้งโหย 
มาโปรดโปรยรดใจให้ฟื้นค่า 
ดุจเม็ดฝนฟื้นดินถิ่นพนา 
คือเมตตาเย็นล้ำฉ่ำหทัย