เมื่อได้ดีอย่าหลงตนคนยกย่อง อย่าผยองเมื่อโชคดีราศรีใส ลืมความทุกข์โศกเศร้าเขาหรือใคร ที่อุ้มชูคอยห่วงใยแต่ไหนมา ตอนทุกข์ยากใครเล่าเขาคอยช่วย พอร่ำรวยทำหยามเหยียดมองเฉียดหัว เหลิงอำนาจบาตรใหญ่ไม่เกรงกลัว ทำลืมตัวได้ ขึ้นวอ ชูคอตรง ดั่งคางคกยางหัวไม่ตกไม่รู้สึก ไร้สำนึกบุญคุณคนที่ตนพึ่ง เรื่องบาปเวรเคราะห์กรรมไม่คำนึง หวังแค่ตนก้าวให้ถึงซึ่งหลักชัย ชีพระเริงหลงลืมทุกข์สุขดื่มด่ำ สักวันกรรมมากั้นกลางปิดทางฝัน จะได้ดีมีโชคชัยไปกี่วัน รวยร้อยล้านอาจจะหล่น จนติดดิน
26 กุมภาพันธ์ 2546 13:41 น. - comment id 110737
แต่งยาวจัง ขี้เกียจอ่าน ...เหนื่อย... หัดแต่งให้สั้นๆ บ้างสิ
26 กุมภาพันธ์ 2546 14:22 น. - comment id 110738
ครับผม จะพยายามครับ ขอบคุณนะครับ
27 กุมภาพันธ์ 2546 13:29 น. - comment id 110945
แนวคิดดีแล้ว แต่ควรคำนึงถึงสัมผัสระหว่างบทด้วยจะดีมากๆเลยนะคะ
27 กุมภาพันธ์ 2546 14:26 น. - comment id 110958
ขอคารวะที่ชี้แนะนะครับ จะพยายามปรับปรุงครับผม
27 กุมภาพันธ์ 2546 17:51 น. - comment id 111017
คุณผู้ชาย ๒ โหล, กลอนคุณดุมาก รู้ตัวป่าว, บอกว่าอย่า ซาดิสม์ กลัวมาก ๆ
28 กุมภาพันธ์ 2546 10:57 น. - comment id 111114
จ้า...มาจ๊ะทิงจา...มาจ๊ะทิงจา... จ้าาาาไม่ซาดิสม์แล้วจ้าาา
12 มีนาคม 2546 12:23 น. - comment id 114070
เข้าใจถึงบาปบุญ ก็แต่งดีนะค่ะ