กว่าจะรู้สึกตัว ..อุปสรรค ..

ปลาทูสามเข่ง

หลง-งม-งาย ร่าเริง ในมายา ไร้สาระ..
       หวังจะให้ใครเค้า..มาทายทัก ยิ้มให้ เรายิ้มตอบ..
       เต้น..ระบำ อยู่คนเดียว ..หัวเราะ...ไปรอบ-รอบ..
       อยู่ในกอบ ภาพมายา แคบ-แคบ....ไร้ความจริง
               ....หลังเกร็ดหิมะ ...ช่วยบรรเทา มาตกใส่..
       ร้อนในใจ ...กับร้าวลึก...ลงไป พร้อมวูบสิง..
       ...เย็นหทัย ....คงไม่ใช่ ...แต่เพียงไร้ ที่แอบอิง..
       ใจมันจะหยุดนิ่ง ลำพัง..วังเวง ..ภายใน การปกครองภาพมายา ...
               ตอนนี้แล้ว ...ยังหลับ ไม่กล้าตื่น ..
       เพียงความปวด ส่งฝามือ..มาหยิบยื่น ..กินเริงร่า ...
       น้ำตาหยาด ...ลงแก้ม ....ใจมัน ไม่ยอมมา ...
       เพียงเพราะปวด  ...ไม่อยากถูกพา ให้ปวดหนักยิ่ง..เกินไป
                ฟื้นสิน่ะ...เสียงแว่ว-แว่ว ผลักดันลุก ..
        เสียงพาปลุก ...ทำลายรัศมี ...มายา ให้ดับไว้ ...
        คงจะเป็น ตะเกียงแสงสว่าง ...ทอแสง ..อยู่ไกล-ไกล ..
        สิ่งล่อลวง ...ในใจ ..ที่ดับไป ...สมมติถ้าไม่ตื่น ...
                         ...คงจะถูกมันกลืนกิน...เข้าสักวัน