สิงห์ชนช้าง

ณธีร์

สิงห์เคยใหญ่ เคยอยู่ เคียงคู่ฟ้า
เป็นเจ้าป่า เจ้าเขา เจ้าแห่งหน
ผยองศักดิ์ เกียรติพงศ์ ยงสกนธ์
อำนาจล้น เหนือผองสัตว์ ในปฐพี
ไปทางไหน ใครก็ขลาด ก็หวาดหวั่น
กลับหลังหัน ฝุ่นตลบ รีบหลบหนี
มิต้องเหนื่อย เมื่อยกาย ไล่ต่อยตี
แต่โดยดี ยินยอม พร้อมสังเวย
กลายเป็นสิงห์ นอนกิน สิ้นกำลัง
จะยืนนั่ง สูญสง่า สิ้นผ่าเผย
มัวนอนกิน นอนกรน เสียจนเคย
อยู่เฉยเฉย ก็ประเคน เพลก็นอน
มาวันหนึ่ง ช้างใหญ่ ใจฉกาจ
โผนผงาด อาจกล้า มาเหยียบหมอน
สิงห์พิโรธ โกรธหนวดสั่น ลั่นดงดอน
กำลังนอน กินสบาย ใครมากวน
ชิชะช้าง วางก้าม มาหยามหน้า
ช่างใจกล้า เกินก้ำ มาทำป่วน
ประเดี๋ยวเถอะ จะถอยย้าย ส่ายกระบวน
ให้เรรวน ชอกช้ำ ระกำกลืน
ช้างหันหน้า เข้าหาสิงห์ แล้ววิ่งไล่
เสือกงาใส่ แล้วสะบัด ทำขัดขืน
สิงห์กระเด็น กระดอนไกล ไม่หวนคืน
ลุกขึ้นยืน ยังมิไหว ใจสั่นรัว
เอาแต่นอน เอาแต่นั่ง ระวังนะ
ประเดี๋ยวจะ เหมือนสิงห์ กริ่งแต่หัว
เกรงแต่หน้า หารู้ไม่ ใจมิกลัว
เหตุเพราะตัว อ่อนแอ แย่ยักยัน
เกิดเป็นสิงห์ อยู่อย่างสิงห์ ต้องวิ่งไล่
เลินเล่อใจ ให้ประมาท ไม่คาดฝัน
หากมัวเมา ลุ่มหลง คงสักวัน
ศักดิ์สะบั้น ฝันร้าย สิ้นลายสิงห์ ฯ