ฟ้าสางพลางสว่างพลันตา ฟ้ามิลา ดินมิลืม คืนค่ำ มีมืด มีล้าง สว่างล้ำ มีค่ำ มีมืด กลับคืนมา เปรียบปุถุชน ทุกคนผู้ มีรู้สุข รู้ทุกข์ เหนื่อยล้า เจ็บจำแบกถือด้วยน้ำตา ทุกข์และสุขนั้นหนาเช่นกงเกวียน
คนเดินดิน 23 ส.ค. 2545 11:16 น. - ID 21078 
1087
3
0
23 สิงหาคม 2545 11:23 น. - comment id 69358
สวัสดีค่ะ...พง ยินดีต้อนรับสู่เวที ไทยโพเอมนะคะ กลอนแรก ของ พง ความหมายดีค่ะ มนุษย์เราก็อย่างนี้แหละค่ะ หลีกไม่พ้น อย่างไร บุษ มาให้กำลังใจ เพื่อนใหม่ นะจ๊ะ การเริ่มต้นที่ดี...มีชัยไปกว่าขึ้นค่ะ
23 สิงหาคม 2545 11:54 น. - comment id 69363
อืม เหนด้วย
23 สิงหาคม 2545 12:38 น. - comment id 69367
เย้ พี่นู๋ ๆ เหอๆ พยายามต่อไปค่ะ เปงกำลังใจให้ เย้ๆ
23 สิงหาคม 2545 12:42 น. - comment id 69370
ปุถุชน ..มนุษย์เดินดินไม่มีปีกไม่มีเขา ... ความหมายของบทกวีคุณเยี่ยมมากค่ะ .. ประทับใจค่ะ
23 สิงหาคม 2545 13:11 น. - comment id 69381
เป็นเพียงปุถุชนคนเดินดิน หากไม่สิ้นลมหายใจยังคงอยู่ เกิด แก่ เจ็บตาย ต้องเรียนรู้ กงกำกงเกวียนที่มีอยู่คู่ฟ้าดิน เป็นกำลังใจให้นะคะ...คนเดินดิน...บทกลอนให้แง่คิดดีมากเลยค่ะ
23 สิงหาคม 2545 16:44 น. - comment id 69468
ให้แง่คิด+เพราะมากๆด้วยคะ.........๑(o^ ^o)๑
24 สิงหาคม 2545 12:42 น. - comment id 69742
ขอบคุณสำหรับทุกๆ กำลังใจครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ
8 มีนาคม 2547 19:35 น. - comment id 145246
แอบย่องมาอ่านผลงานชิ้นแรกในไทยโพเอม.. อื้มมม ต้องบอกว่า ข้าน้อยขอคารวะ ^/l\^ .........
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
