คืนวันอันเหน็บหนาว ใต้แสงดาวมีไฟผิง มีฟ้าไว้พักพิง แนบแอบอิงเป็นเรือนกาย หิ่งห้อยเป็นดั่งแสง พลังแรงสู่จุดหมาย น้ำค้างที่พรางพราย ยามเหนื่อยหน่ายไว้อาบกิน จันทราไว้เป็นเพื่อน คอยย้ำเตือนให้ถวิล น้ำทิพย์ชโลมริน รดผืนดินให้ขจี ทุ่งหญ้าแทนทุ่งข้าว เหลืองทองราวแต่งแต้มสี กระท่อมใกล้วารี ไว้เป็นที่ให้แอบอิง คืนวันอันเหน็บหนาว ใต้แสงดาวไร้ไฟผิง คืนนี้ไร้ที่พักพิง ทั่วทุกสิ่งช่างมืดมน