เวลาหมดกฎเกณฑ์เป็นต้องถอด
คิดจะกอดแน่นไว้อย่าได้หมาย
ถึงร้องขอเหนี่ยวรั้งทั้งโวยวาย
ฉากสุดท้ายจบลงคงต้องลา เคยโลดแล่นแสนเพลินทั้งเดินนั่ง ออกคำสั่งฝูงลิงวิ่งเข้าหา เหล่าชะนีมุ่งหมายชายหางตา แม้แต่หมายังดมกลิ่นแลบลิ้นเลีย นกน้อยน้อยร้องเพลงอยู่เซ็งแซ่ ชายตาแลว่าชอบใจไหมเล่าเนี่ย? เตรียมน้ำท่าเผื่อกระหายคลายอ่อนเพลีย หูคอยเงี่ยรอรับฟังคำสั่งความ หมดเวลาเลิกโรงลงเวที ยกมือชี้ทางใดไร้เกรงขาม ต่างหลบซ่อนเลี่ยงไกลไม่ติดตาม แม้ไถ่ถามไม่รู้หูทวนลม ถอดหัวโขนรู้ความจริงสิ่งสมมุติ หัวโขนฉุดดวงวิญญาพาขื่นขม หลงหัวโขนหม่นหมองต้องตรอมตรม ปล่อยอารมณ์ตามหัวโขนโดนครอบงำ ตามบทบาทที่แท้แค่หัวโขน เมื่อจับโยนถอดวางช่างน่าขำ หากลุ่มหลงแสงสีหนีทางธรรม จะเจ็บช้ำเมื่อสิ้นบท...หมดเวลา!
บพิตร 18 พ.ย. 2565 11:08 น. - ID 149527 
3454
0
0
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
