เดินถึงจุด สุดท้าย ที่ปลายโลก
สายลมโบก เหน็บหนาว ปวดร้าวแสน
ทางสายเปลี่ยว เดินเดียวดาย สุดชายแดน
แต่ขาดแคลน ไมตรี มิมีใคร
ฟ้าเริ่มมัว ทั่วทิศ มืดมิดแล้ว
เหมือนเสียงแว่ว คร่ำครวญ สุดหวนไห้
กับดวงตา จ้องมอง ของภูตไพร
คล้ายชวนไป ร่วมทาง อย่างพวกมัน
สองขายัง ยืนอยู่ ขอสู้ต่อ
ถึงจะท้อ เท่าไร ไม่แปรผัน
จะรอรุ่ง พรุ่งนี้ มีอีกวัน
จะกัดฟัน เฝ้าค้น อยู่คนเดียว
โลกที่ฝันนั้นมี คนที่หมาย
แม้จะคล้าย เพียงเงา ที่เปล่าเปลี่ยว
โลกความจริง ยิ่งเศร้า เหงาจริงเชียว
ได้แค่เที่ยว คาดฝัน ทุกวันคืน
คนกรุงศรี 12 พ.ย. 2557 21:58 น. - ID 149190 
1971
3
0
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
