จันทร์] ดับแสงเดือนมืดมิดมัวหมอง[ที่] ใดมองมิเห็นซึ่งจุดหมาย
[ไร้] แสงนำทั้งใจและทั้งกาย
[เงา] ดำกรายกัดกร่อนกินหนทาง
ดู [ช่าง] แร้งแค้นแสนสุดจะทน
ความ [หนาว] ปนรวมด้วยสั่นสะท้าน
ใจ [เหงา] คอยเวลามาช้านาน
ความ [เศร้า] ผ่านพ้นไปนั้นไม่มี
มองหา [ใคร] เจอะแต่ตัวตนเรา
มิอาจ [เล่า] ระบายอย่างหมายได้
แมงเม่า [เข้า] กองไฟพากันตาย
มิใส่ [ใจ] หันฟังข้าบ้างเลย
ที่เขาเคย [ว่า] ไว้ไร้ประโยชน์
จะไปโกรธ [เจ็บ] ปวดแสดงไหน
ที่เคยช่วย [แค่] นั้นคุณอะไร
ไม่ยิ่งใหญ่ [ไหน] แคร์มาแลตน
พลางคิดต่อด้วย [เหตุ] อันเป็นผล
สิ่งที่ดลสิ่ง [ใด] ทำเราเศร้า
ตัวคิดเองว่า [ต้อง] โดดเดี่ยวเหงา
ช่างโง่เขลานั่ง [กลุ้ม] อยู่เดียวดาย
เห็นแสงส้มสาดส่อง [หรือ] ว่าเช้า
ค่ำคืนยาวพาให้ [แค่] หวนถึง
บ่นรำพันหมกมุ่น [คิด] คำนึง
อายุพึ่งแรกแย้ม [เอง] นะเรา
สติเกิดดั่งโบราณท่าน [ว่า] ไว้
จะทุกข์ใดเพียงแค่เรา [ไม่] สน
ปล่อยวางออกให้ว่าง ไม่[มี] จน
หนทางคนแก้ออก พบ [สุข] พลัน
จากนี้ไปอย่าได้คอยแต่ [ขอ]
อย่ารีรออยากได้จงทำ [เถิด]
ในบางครั้งอาจพาสู่ทาง [เปิด]
ให้กำเนิดเส้นทางดั่งตาม [ใจ]