ยินดีมากอยากกลับมารับขวัญ
แต่อัดอั้นตันใจเกินไปหา
ด้วยภาระหน้าที่มีนานา
มันแสนคุ้มมากค่าหากฝ่าฟัน
หวังสักวันแสงทองจะส่องหล้า
ท้องนภา...กระจ่าง...อย่างที่ฝัน
ไร้ซึ่งฝุ่นสีเทาเขม่าควัน
ที่เห็นมันคลุมครอบอยู่รอบกาย
ยอมเดินเท้าสู้แดดที่แผดจ้า
เพราะศรัทธาในใจไม่สูญหาย
มิยอมให้คนผิดคิดอุบาย
ที่คลับคล้ายหมายใหญ่ในแผ่นดิน
กับกลอนอ้อนหลอนใจให้รู้สึก
ในสำนึกเคยแกร่งดังแท่งหิน
กลับอ่อนยวบโหยหาน้ำตาริน
ถึงเทพิน...ซึ่งหายห่าง....ดุจร้างรา
แล้วจะหวนทวนกลับมารับขวัญ
มีรอยยิ้มให่้กันในวันหน้า
วันแผ่นดินเย็นชื่นรื่นอุรา
วันที่ฟ้าใสส่องก่องประกาย