ปรางค์

ฟ้าฟื้า ธรรมชาติ

ปรางค์
ประหวัดวัดอารามยามใกล้ค่ำ
ตะวันย่ำหยาดฟ้ายายอแสง
แว่ววัตรเย็นลงศัพท์สดับแสดง
หลัวฟ้าแลงแสงพลบปลุกคบคา
ยอดองค์ปรางค์นภศูลสมบูรณ์ยอด
บัวกลุ่มกอดนอบค้อมน้อมหัตถา
รัดประคดงามระหงส์หลั่นลงมา
ล้วนระดาชดช้อยมาร้อยเรียง
ซุ้มคูหาพระประธานตระกานนัก
มุกสลักเรียงหลั่นจรดฐานเขียง
แม้นโอบทองประดับปรางค์ทั้งข้างเคียง
สว่างเพี้ยงดวงบุหลันในวันเพ็ญ
เมื่ออาทิตย์อัสดงลงไรยอด
แสงกลมทอดยอดปรางค์ครั้งเคยเห็น
ดังต้นปรางค์เทียนค่ำปรุ่งยามเย็น
อาทิตย์เป็นเปลี่ยวเทียนทาบทอทรง
เมื่อแสงทองแห่งฟ้าจวนมาพลบ
แสงโสมจบยอดปรางค์สว่างสงฆ์
คือเทียนทองแท่งธรรมน้อมดำรง
สืบวิมุตติพุทธิพงศ์ดำรงธรรม
อารยะพระโคดมมาโสมนัก
ถมวังวัฏตื้นเขินเกินลงด่ำ
แม้นโสมกรุ่นยุคแก้วแผ้วพระธรรม
ปรางค์คงงามลึกซึ้งถึงแก่นจริง
เสียดายนักมิได้พบพระพุทธเจ้า
พบแต่เค้าโสมทองเพียงสองสิ่ง
เศษบุญหลังยังเหลือพอเจือคิง
มิได้อิงสมานยุคพุทธันดร
ได้พบธรรมไกลหลังยังแจ่มชัด
ในยุคสองสหัสวรรษประภัสสร
ดุจน้ำค้างรดเถาเนาว์ดงดอน
พ้นซอกขอนเห็นรู้อุษามา
แม้นมิตามเหยียบแคว้นดินแดนพุทธ
กิเลสรุดฉุดทาสบ่อาจฆ่า
แต่คงน้อยพร่องบ้างพอบางตา
อาจเทวาเมืองแมนแดนวิมาน
แผ่วมนต์วัตรลงแล้วยังแผ่วว่า
ปรารถนาเมืองพุทธวิมุตติสถาน
แม้นส่อแววบุญหลังยังบันดาล
คงพบพานพุทธธรรมดังหวังใจ
ครั้นหน่อเนื้อพระโคดมจมจ่มร้าง
องค์พระปรางค์เศร้าหมองต้องสลาย
เถิดองค์ปรางค์ยุคพระศรีอาริยเมตรไตรย
หวังปรางค์ใหม่งามล้ำดุจดังกัน...
ฟ้าฟื้น ธรรมชาติ