เรา
กวีปกรณ์
เรายังเป็นเช่นเราดังเก่าก่อน
เกิดเจ็บตายล้มนอนใต้ก้อนหิน
ความโศกศัลย์สำราญบนลานจินต์
หวังสักวันร้างสิ้นอจินไตย
เรายังเยาว์สุขเศร้าอย่างเขลาโง่
กว่าเติบโตอ่อนแอแลร้องไห้
ทุกเรื่องราวผ่านพ้นทุกข์ทนใด
จึงเรียนรู้ควรละไว้และเว้นวาง
เรายังเกิดเจ็บตายว่ายวังวน
ต่างสับสนทนทุกข์หวังสุขสร้าง
บ้างบ้าใบอับจนหมดหนทาง
ความเชื่อถูกล้มล้างจางจากจินต์
ยามทุกข์เศร้าเสียใจด้วยไหวหวั่น
หวังสักวันสุขศานต์รานทุกข์สิ้น
หลงในรักรสรูปยามสูบกิน
กว่ารู้ตื่นก็ดับดิ้นสิ้นสำราญ
เรายังเกิดคนเดียวตายคนเดียว
ยังชีพด้วยเก็บเกี่ยวการณ์ที่ผ่าน
สอนตนให้รู้ตื่นรู้เบิกบาน
รอดพ้นจากภัยพาลแม้กาลใด
เรายังเชื่อยังหวังยังศรัทธา
จนกว่าแสงแววตาจะหาไม่
เมื่อเธอทุกข์จงทุกข์อย่างสุขใจ
ครั้นเมื่อสุขคราใดด้วยปัญญา
เรายังเป็นเช่นเราดังเก่าก่อน
เรารุ่มร้อนด้วยไฟปรารถนา
เราคิดเห็นคิดต่างบ้างบางครา
เราพลาดพลั้งสักกี่คราอย่าปราชัย