อยู่อย่างคนตาบอด ไม่สอดรู้ สองหูปิดไม่ยิน สิ้นทุกสิ่ง ปากพิกุลกลัวร่วง ไม่ท้วงติง วีรบุรุษตัวจริง ตายหมดแล้ว ให้คนชั่วเบ่งกร่าง และวางเขื่อง มอมเมืองพลิกธรรม และคว่ำแก้ว ที่เคยพายเรือรัฐก็พักแจว ไร้ท่าทีวี่แววจะคืนเมือง ท่องจำตำรา ปิดตาสอน การณ์ร้อนไว้ก่อน เดี๋ยวเป็นเรื่อง อุทิศตัวนั้นเขลาและเปล่าเปลือง การเมือง มิใช่เรื่องของกู นิสิตนักศึกษาผู้ยังเยาว์ ก็เขลากันไปให้หดหู่ ปัญญาชนพึ่งไม่ได้ทั้งศิษย์-ครู ปล่อยผู้นำเป็นปูสอนลูกเดิน เฉไฉชูก้าม ไปตามมีตามเกิด พริ้งเพริศอุปมาว่าหงส์เหิร ไร้ปราชญ์ชี้แนะ ใดขาด-เกิน “หน้า”เดิน ให้สังเวช ประเทศไทย จะข้ามคืนนี้ไหม สงสัยนัก อาการเธอทรุดหนักน่าร่ำไห้ จะพอมีส้มสูกหยูกยาใด ยื้อชีวิตประเทศไทยให้ผ่านพ้น แสงดาวยิบยิบ จะพริบดับ เมฆเคลื่อนเดือนลับ ไปกับฝน อัสนีบาตลั่นเปรี้ยง เสียงคำรณ กูคว้าปืนร่วมปล้น..ผสมโรง
..สายลมทะเล.. 13 มิ.ย. 2555 15:57 น. - ID 144734 
2511
0
0
13 มิถุนายน 2555 22:57 น. - comment id 1235862
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
