ร. จ. ม.

ขวานฟ้า

 
หรีดหริ่งเรไรยามรัตติกาล           ดาริกาดาษดารเกลื่อนฟ้า
จันทร์เสี้ยวสาดส่องทั่วพสุธา         ปุยขาวเมฆาลอยเหนือพนาวัน 
กบอึ่งแซ่ซ้องร้องอึงมี่                    ระริกระรี้ดี๊ด้าจ้าละหวั่น
ต่างออกชมเชยชื่นแสงนวลจันทร์  ชุมนุมกันร้องรำอย่างสำราญ
ค่ำคืนแห่งความสุขหฤหรรษ์          สารพัดสัตว์พันธุ์ล้วนขับขาน
ธรรมชาติอุดมสร้างแต่บรรพกาล   เย็นซาบซ่านชื่นจิตนิจนิรันดร์
ขณะสัตว์บรรเลงเพลงกล่อมโลก     มนุษย์กลับเศร้าโศกอย่างมหันต์
ไยมัวทุกข์ไม่สุขเช่นสัตว์กัน          มาเชยชื่นชมจันทร์กันสักครา
มัวคร่ำเคร่งงานการจนหนักหัว     หมกมุ่นตัวอยู่กับการแสวงหา
หลงลาภยศสรรเสริญเพลินเงินตรา   หลงลืมค่าว่าเป็นคนเหนือสัตว์ใด
เสียงเครื่องแอร์ราคาแพงมันหนวกหู ฟังเสียงจิ้งหรีดดูสักคราวใหม
กล่อมเธอหลับนิทราหวานบานฤทัย  เสียงอื่นใดจะสุขเท่าเจ้าแมลง
อีกทีวีเครื่องใหญ่ของเธอนั้น            หรือจะสู้จันทร์เสี้ยวที่สาดแสง
ดูทีวีเครื่องใหญ่ราคาแพง              ไม่เท่าดูจันทร์แสงสราญตา
ไม่ต้องควักเงินหมื่นให้ลำบาก         ไม่ต้องยากลำบากซื้อเที่ยวเสาะหา
แค่ย่ำเดินจากตึกไม้ชายคา             แหงนมองฟ้าดวงจันทราจะรอเธอ