ความสำเร็จอันอ้างว้าง

สุนทรวิทย์

สองเท้าผลัด  ย่างก้าว  ทั้งหนาว,ร้อน
		เส้นสัญจร  คดเคี้ยว  แถมเดี่ยวโดด
		มุ่งจุดหมาย  ปลายทาง  ห่างแสนโยชน์
		 ครองความโสด  มุ่งหน้า  ฝ่าประจัญ
			     			สะดุดล้ม  คลุกคลาน  หาญขึ้นรุก
			มานะบุก  เรี่ยวแรง  แข็งขยัน
			อุปสรรค  ขวากหนาม  ขวางครามครัน
			สู้บากบั่น  พันตู  อยู่อาจิณ
			
          เพียรตรากตรำ  อดทน  จนสัมฤทธิ์
		  เมื่อดวงจิต  ชรา  หายบ้าบิ่น
		 วัน,เวลา  กัดกร่อน  รอนชีวิน
		 เหงื่อไหลริน  เท่าไร  ไม่รู้พอ
			
  			     จวบสังขาร  อ่อนล้า  กายาเสื่อม
				ความอาจเอื้อม  คมเข้ม  เต็มกลับฝ่อ
				ปณิธาน  สูงลิ่ว  พลอยกิ่วงอ
				กำลังท้อ  ตามกาล  ที่ผ่านไป
			
          จากวัยสาว  มุงาน  การทุกอย่าง
     เพื่อสรรค์สร้าง  อนาคต  ให้สดใส
     ถึงสำเร็จ  สมหวัง  ดั่งตั้งใจ
     แต่ขาดใคร  เคียงข้าง  จึงอ้างว้าง
     
       			ในบั้นปลาย  ชีวิต  คิดย้อนหลัง
     สักกี่ครั้ง  เคยสลัด  ตัดรักบ้าง
     เมินไมตรี  ทุกชาย  คล้ายฝ้าฟาง
     มาอยู่อย่าง  เงียบเหงา  เศร้าวันนี้
          บนกองเงิน  กองทอง  กองสมบัติ
     เห็นเด่นชัด  สุขนั้น  สั้นริบหรี่
     หากถอยวัย  คืนได้  หลายสิบปี
     ฉันขอมี  รักแท้  แม้ยากจน