ยามไม้ผลัดใบร่วงสู้พื้น ทิ้งตัวคืนธรรมชาติผู้สร้างสรรค์ จนนาทีสุดท้ายใบไม้นั้น ยังยืนยันก่อประโยชน์ให้ผืนดิน ตัวเราตายไปแค่กายหยาบ บุญหรือบาปเรานั้นหาได้สิ้น ร่างเราเผาไปไม่ให้อะไรคืนถิ่น ไม่เหลือให้ยลยินจดจำ น่าอายใบไม้เป็นหนักหนา เกิดมาไร้ค่าตายไปยังน่าขำ ตอนมีลมหายใจไม่เคยคิดทำ ช่างเลิศล้ำจริงหนอตัวคน ตอนนี้มีชีวิตยังเหลือเวลา มาเถิดมา มาร่วม แสวงผล ทำความดีทิ้งไว้ให้ยินยล ให้ได้ชื่อว่าเป็น "คน" อย่างภาคภูมิ